Σε μια τραγικά ελλειμματική Δημοκρατία

Το πόσο τραγικά ελλειμματική είναι η δημοκρατία μας, αποδεικνύεται τις τελευταίες ημέρες (και) από το ζήτημα που έχει δημιουργηθεί με τους προστατευόμενους μάρτυρες του σκανδάλου Novartis, και την κλήση τους να καταθέσουν από την εξεταστική επιτροπή της Βουλής, που ερευνά το θέμα «Παπαγγελόπουλου».

Τα δύο -κατά τη γνώμη μου- τεράστιας σημασίας ζητήματα που εγείρονται είναι :

Α) Η καθαρά μικροπολιτική συμπεριφορά εκπροσώπων του κομματικού συστήματος, οι οποίοι έκριναν πως οι δύο προστατευόμενοι μάρτυρες θα έπρεπε να καταθέσουν αυτοπροσώπως στην επιτροπή. Το μέγα ζήτημα δημιουργείται από τη στιγμή που, ναι μεν η λειτουργία της επιτροπής ενέχει θέση εισαγγελικού λειτουργού, στην πραγματικότητα όμως ΔΕΝ είναι τέτοια οντότητα, καθόσον αποτελείται από εκπροσώπους ΚΟΜΜΑΤΩΝ. Κατά συνέπεια, οποιαδήποτε επιμονή σε αυτή την πράξη, αποτελεί -κατά τη γνώμη μου- ευθεία, όχι απλά παρέμβαση, αλλά ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ της -οντολογικά- ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ και ανεξάρτητης εξουσίας της Δικαιοσύνης, από εκπροσώπους τόσο (και κυρίως) της Νομοθετικής, όσο και της Εκτελεστικής εξουσίας.

Β) Η άρνηση των δύο προστατευομένων μαρτύρων να προσέλθουν στην εξεταστική επιτροπή, με το σκεπτικό πως δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε στη συγκεκριμένη διαδικασία αλλά και -κυρίως- επειδή ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ακόμη και για την ζωή τους, αποτελεί έμμεση (αν όχι ευθεία και άμεση) προσβολή προς εκλεγμένους εκπροσώπους του ελληνικού λαού, μιας και αυτό που στην πραγματικότητα λένε, είναι πως «η αυτοπρόσωπη παρουσία μας στα μέλη της επιτροπής, ενέχει τον άμεσο κίνδυνο αποκάλυψης της πραγματικής μας ταυτότητας, και αυτό είναι πιθανό να οδηγήσει ακόμη και στη ΦΥΣΙΚΗ μας εξόντωση»! Αφήνουν δηλαδή να εννοηθεί πως είναι πιθανό, μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου, είτε από αμέλεια, είτε σκόπιμα, να αποκαλύψουν σ’ εκείνους οι οποίοι θίγονται από τις καταθέσεις τους, το ποιοι πραγματικά είναι. Κάτι που ίσως οδηγήσει ακόμη και στο θάνατό τους!!!!

Τόσο στη μία, όσο και στην άλλη (διαμετρικά αντίθετη) περίπτωση, το μόνο που αποδεικνύεται, είναι η τραγικά ελλειμματική λειτουργία, τόσο του πολιτικού-κομματικού μας συστήματος, όσο και της ίδιας της Δημοκρατίας.

(το τελευταίο δε που προέκυψε, είναι πως τα εντάλματα βίαιης προσαγωγής τους, αναφέρουν τα… πραγματικά τους ονόματα, όπως αναφέρθηκε σε δελτίο ειδήσεων τηλεοπτικού σταθμού)

Σας άκουσα, κι εσείς…

Επειδή κάποια στιγμή η ευγένεια πρέπει να παραχωρεί τη θέση της στην αλήθεια, κι οι λέξεις ν’ αποκτήσουν το βάρος που τους αξίζει.

Σας άκουσα, όταν αποκαταστήσατε την δημοκρατία, κι εσείς εγκαταλείψατε ξανά την μεγαλόνησο

Σας άκουσα, όταν υποσχεθήκατε την αλλαγή, κι εσείς εξευτελίσατε τους εαυτούς σας

Σας άκουσα, όταν μιλήσατε για κάθαρση, κι εσείς επιτεθήκατε σ’ εμένα και την λογική μου

Σας άκουσα, όταν επικαλεστήκατε τον εκσυγχρονισμό, κι εσείς, αγύρτες, με κλέψατε

Σας άκουσα, όταν μιλήσατε για την Ευρωπαϊκή Ελλάδα, κι εσείς, ληστές, βιάσατε την οικονομία της

Σας άκουσα, όταν έπρεπε να υπερασπιστείτε το έδαφός μου, κι εσείς, βιαστές, φέρατε νεκρά τα παιδιά μου

Σας άκουσα, όταν συζητούσατε για τ’ όνομά και την ιστορία μου, κι εσείς, ανάξιοι απάτριδες, πουλήσατε τα πάντα

Σας ακούω ακόμα, ίδιοι κι απαράλλαχτοι, βδέλλες της όποιας εξουσίας, να με προδίδεται και πάλι

Οικογενειοκράτες και παράσιτα, φτύσατε μέσα μου το ψέμα σας

Κι αν με ρωτήσετε ποιος είμαι, δυστυχώς, είμαι εσείς.

Σε οριακό σημείο η μεταναστευτική κρίση στην Ελλάδα

  Η δημιουργία κλειστών και ελεγχόμενων δομών για τη φιλοξενία των παρανόμως εισελθόντων στην Ελλάδα μεταναστών, είναι κατά τη γνώμη μου τόσο αυτονόητη, όσο αναμενόμενη και απόλυτα δικαιολογημένη είναι και η αντίδραση των κατοίκων -κυρίως- των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου σε αυτά.

  

  Αυτονόητη, γιατί θα έπρεπε να είχε ήδη γίνει από τις αρχές της μεταναστευτικής κρίσης το 2015, δίνοντας έτσι το -ελάχιστο- μήνυμα, πως η Ελλάδα λειτουργεί ως ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος κι όχι ως «ξέφραγο αμπέλι» στο οποίο «κάνουν κουμάντο» οι κάθε είδους Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.

  

  Δικαιολογημένη, γιατί ενώ θα έπρεπε, από τα πρώτα σημάδια δημιουργίας της κρίσης, να λειτουργήσουμε οργανωμένα και όχι «πελαγωμένα» υπό την πίεση των γεγονότων, εν τούτοις, αφήσαμε τα γεγονότα να καθορίσουν τις εξελίξεις, με αποτέλεσμα το γνωστό «μπάχαλο» που ακολούθησε.

  

  Είναι τραγικά αστείο, να ζητά κανείς σήμερα από τους κατοίκους των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, να πιστέψουν πως οποιαδήποτε άλλη λύση τους προτείνεται, πλην της άμεσης και ολοκληρωτικής αποσυμφόρησης των νησιών τους, είναι ικανή να δημιουργήσει τις ομαλές εκείνες συνθήκες διαβίωσης, που οι ίδιοι επιθυμούν και δικαιούνται για τον τόπο τους.

  

  Στο σημείο που σήμερα βρισκόμαστε, δυστυχώς δεν υπάρχει περίπτωση ομαλής μετάβασης από το λανθασμένο μοντέλο των ανοιχτών δομών φιλοξενίας, σε αυτό των κλειστών και ελεγχόμενων.

  

  Ακόμη κι εάν, υπό την πίεση των γεγονότων, κρίνει κανείς ως ορθή την επίταξη κτιρίων και εκτάσεων για την δημιουργία των νέου τύπου δομών, είναι απολύτως βέβαιο πως εάν α) δεν υπάρξει παράλληλα αυστηρότατος έλεγχος στις νέες ροές μεταναστών β) οι νέου τύπου δομές, δεν υιοθετήσουν ένα αυστηρό σύστημα λειτουργίας, φύλαξης και ελέγχου στην είσοδο-έξοδο γ) δεν υπάρξει απόλυτος διαχωρισμός και μη επικοινωνία μεταξύ των μη ταυτοποιημένων, των παραβατικών και των προς επιστροφή μεταναστών και δ) δεν επιταχυνθούν στον μέγιστο βαθμό οι διαδικασίες ταυτοποίησης και ελέγχου των αιτημάτων ασύλου, και αυτό το μοντέλο πρόκειται να αποτύχει.

  

  Και αυτή τη φορά, η αποτυχία θα είναι οριστική και αμετάκλητη, με τις συνέπειες να μην είναι δυνατό να περιγραφούν.