Δεν έχω πλέον καμία απορία

Τα πάντα σχεδόν μπορούν να εξηγηθούν, με έναν και μόνον τρόπο. Για έναν και μόνο λόγο.

Τη μη συμμετοχή μας. Την απαξίωση. Την αντίδραση, ακόμα-ακόμα, προς όλες και όλους εκείνους που αποφασίζουν να συμμετέχουν.

Κι έτσι, από την ασφάλεια, την άνεση και τη νιρβάνα που προσφέρουν ο καναπές του σαλονιού και οι δυνατότητες των κοινωνικών δικτύων, διατυπώνουμε τις γνώμες μας για ό,τι συμβαίνει γύρω μας.

Κι όλα καλά. Κάναμε το χρέος μας.

Και ποιος πάει τώρα να ψηφίσει;! Σάμπως θ’ αλλάξει κάτι;! Όλοι ίδιοι είναι!

Ναι. Κι εσύ, ίδιος με όλους.

Άπραγος, αφανής κι αμέτοχος, δίνεις το απόλυτο δικαίωμα στους «άλλους ίδιους», ν’ αποφασίζουν για εσένα.

Αλλά παραμένεις… συνειδητοποιημένος. Εκφράζεις την αγανάκτησή σου. «Βλέπεις» τα στραβά. Κι ενεργός στο διαδίκτυο, με πλήρες προφίλ σε όλα, κατηγορείς τους «άλλους» γιατί δε λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τα δίκαια, τα αυτονόητα, αυτά που «βλέπουν όλοι βρε αδερφέ». Όσοι τουλάχιστον «πατήσαν like» στη δημοσίευσή σου.

Κι αφού έκανες το χρέος σου και σήμερα, ανακούφισες την αγανάκτηση με την διαδικτυακή αποδοχή σου, αλλάζεις απλά δωμάτιο στο σπίτι, για να κοιμήσεις μαζί με το σώμα και τη συνείδησή σου.

Κι όταν, κακιά η ώρα, σου προτείνουν να πάρεις μέρος, να ενεργοποιηθείς, να συμμετέχεις, ν’ αγωνιστείς πραγματικά γι’ αυτά που σκέφτεσαι, που θέλεις, που ονειρεύεσαι για την ζωή σου, υπόσχεσαι απλά τη «στήριξη». Και μ’ ένα «αλίμονο», άντε και με τη θυσία μίας ψήφου,  ξεπλένεις την όποια υποχρέωση… στον εαυτό σου.

Κι όλα καλά.

Δεν έχω λοιπόν καμία, πλέον, απορία.

Ή μάλλον… έχω!

Πώς είναι δυνατό, με όλα όσα μας συμβαίνουν, να καταφέρνουμε ακόμη να επιβιώνουμε;!

Με ποιο θαυμαστό τρόπο, καταφέρνουμε και μετατρέπουμε την κάθε μας ημέρα, σ’ ένα ακόμη γύρισμα μιας απλής, λευκής σελίδας, στο ημερολόγιο της ζωής μας;!

Όμως… τι λέω!

Δεν υπάρχουν πλέον σελίδες στα ημερολόγια.

Μόνο στο αγαπημένο μας κοινωνικό δίκτυο!

Εκεί ζούμε.

«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, (να) προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα…»

Σημ. Η φωτογραφία είναι ο πίνακας του Γ. Γαΐτη "Οι κομφορσμιστές" και ο στίχος από το ποίημα του Βάρναλη "Οι Μοιραίοι"

Ας πιστέψουμε στη συνεργασία

Είναι -δυστυχώς- δεδομένο πως κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου στη χώρα μας, κυριαρχεί η αοριστολογία και η προσπάθεια κάλυψης όσο το δυνατόν περισσότερων τομέων πολιτικής αναφοράς από τους υποψηφίους, με προτάσεις που ικανοποιούν τους πάντες και τα πάντα.

Αυτό όμως που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα δε στις επικείμενες εκλογές για την ανάδειξη των αυτοδιοικητικών αρχών της χώρας, ίσως και να μην έχει προηγούμενο.

Το σύνολο, σχεδόν, των υποψηφίων αυριανών «αρχόντων» μας, έχοντας ως δεδομένη την διάθεση των ψηφοφόρων να μην εντρυφούν στις ειλικρινείς προτάσεις και στα προγράμματα των συνδυασμών, καλύπτουν αυτή τους την ένδεια με κινήσεις εντυπωσιασμού, με ανούσιες προεκλογικές ατάκες και κλακαδόρους χειροκροτητές να τις επικροτούν αναφανδόν.

Στην προσπάθειά τους δε αυτή, αγνοούν πως η αυριανή ημέρα των εκλογών, ειδικά αυτών, επιβάλει με τον πιο αδήριτο τρόπο τη συνεργασία, ίσως και αντίθετων μεταξύ τους ανθρώπων, όσον αφορά την ιδεολογική τους προσέγγιση για την επίλυση σημαντικών ζητημάτων.

Επικαλούνται τη «σύνθεση» χωρίς στην ουσία να την εννοούν.

Προβάλουν το «νέο», όταν οι ίδιοι και οι ιδέες τους προέρχονται απ’ ό,τι πιο πολιτικά παρωχημένο έχει υπάρξει.

Αναζητούν την «δράση», ενώ με την ίδια ζέση, καλύπτονται κάτω από τα «φτερά» του κομματικού τους φορέα.

Προσπαθούν μάταια να στηριχθούν στην ψευδεπίγραφη «ανεξαρτησία» τους, ενώ και η δική τους «πρωτοβουλία», έχει λάβει ανεπιφύλακτα τις «θωπείες» κομματικού μηχανισμού.

Ίσως με όλα τα παραπάνω να γίνομαι αρκετά επικριτικός.

Δεν αρνούμαι πως στο σύνολο των ανωτέρω, υπάρχουν κι εκείνοι που με ειλικρινή διάθεση συνεργασίας, αναλύουν με σοβαρότητα κι ευθύνη την αυριανή ημέρα.

Αρκούν όμως;

Πώς θ’ αντιμετωπίσουμε μία αυριανή φυσική καταστροφή, αν δεν υπάρξει ένα συγκεκριμένο Σχέδιο Στρατηγικής Συνεργασίας όλων των εμπλεκόμενων φορέων, που να αφορά την έγκυρη και έγκαιρη προειδοποίηση;

Πώς θ’ αντιμετωπίσουμε μια πιθανή αύξηση της εγκληματικότητας, αν με τη συνεργασία όλων δεν απαιτήσουμε την επαναλειτουργία των πάνω από 75 Αστυνομικών Σταθμών που έκλεισαν τα τελευταία χρόνια στην Περιφέρεια ΑΜΘ;

Πώς θ’ αντιμετωπίσουμε την εντεινόμενη αύξηση του ανταγωνισμού των εμπορικών επιχειρήσεων, αν δεν επενδύσουμε στην Έρευνα και την Καινοτομία, αν δεν ενσωματώσουμε την ψηφιακή τεχνολογία σε κάθε στάδιο του συνόλου των παραγωγικών τομέων;

Πώς, όχι μόνο θα αυξήσουμε, αλλά και θα καλυτερεύσουμε το παραγόμενο στην Περιφέρειά μας τουριστικό προϊόν, αν δεν βελτιώσουμε τις ήδη υπάρχουσες υποδομές, δημιουργώντας παράλληλα νέες;

Πώς θα δώσουμε αξία στα μοναδικά, τοπικά παραγόμενα προϊόντα, αν δε συμφωνήσουμε πως μόνο με την εξεύρεση αποτελεσματικών τρόπων μείωσης του κόστους παραγωγής τους, και την ποσοτικά και ποιοτικά άριστη τυποποίησή τους, μπορούν να «σταθούν» στις διεθνείς αγορές;

Με ποιους συγκεκριμένους τρόπους, θα δείξουμε την έμπρακτη προσοχή μας στα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες, βελτιώνοντας την καθημερινότητά τους;

Πότε θ’ αποφασίσουμε συλλογικά, πως θα πρέπει να επενδύσουμε στα πρώτα ακόμα στάδια της κοινωνικοποίησης των μουσουλμάνων συμπολιτών μας, ώστε να τους δώσουμε κάθε ευκαιρία για την πραγματική ενσωμάτωσή τους στον παραγωγικό ιστό της Περιφέρειας;

Πώς, με ποιους τρόπους, πότε…;

Είναι λοιπόν καιρός, έχουμε ακόμη το χρόνο μπροστά μας, εγκαταλείποντας τις τακτικές του εντυπωσιασμού, της αοριστολογίας και των ανέξοδων υποσχέσεων, κατανοώντας πως το αύριο δεν πρόκειται να μας περιμένει, ν’ αδράξουμε τη μέρα.

Να πιστέψουμε στις ασύγκριτα μοναδικές δυνατότητες, τόσο της Περιφέρειας ΑΜΘ, όσο και τις δικές μας.

Να πιστέψουμε ειλικρινά σε μια συνεργασία χωρίς δεσμεύσεις.

Με απόλυτα συγκεκριμένους στόχους και αναπτυξιακή προοπτική.