Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2018

Η σημασία των προηγούμενων τροποποιήσεων στο Σύνταγμα της πΓΔΜ


Σε συνέχεια προηγούμενου κειμένου, στο οποίο αναλύθηκε ο πραγματικός λόγος της αποδεκτής από την κυβέρνηση Ζάεφ τροπολογίας, με βάση την οποία η (λεγόμενη) «Μακεδονική ιθαγένεια», δεν καθορίζει την εθνότητα στην οποία ανήκουν στο σύνολό τους οι πολίτες της γειτονικής χώρας, είναι -έχω τη γνώμη- σκόπιμο, να αναλύσουμε λίγο περισσότερο συγκεκριμένα Άρθρα του Συντάγματος της πΓΔΜ, αλλά και το Προοίμιό του, ώστε να γίνει όσο το δυνατό πιο κατανοητή η προσπάθεια αλλά και ο σκοπός της άρχουσας πολιτικής τάξης των Βορείων γειτόνων μας.

Στο προοίμιο του πρώτου Συντάγματος λοιπόν της πΓΔΜ, διαβάζουμε :
«Λαμβάνοντας ως σημεία εκκίνησης την ιστορική, πολιτιστική, πνευματική και κρατική κληρονομιά του μακεδονικού λαού και τον αγώνα τους για αιώνες για εθνική και κοινωνική ελευθερία, καθώς και για τη δημιουργία του δικού τους κράτους (…) καθώς και το ιστορικό γεγονός ότι η Μακεδονία είναι εγκατεστημένη ως εθνικό κράτος του μακεδονικού λαού, όπου η πλήρης ισότητα ως πολίτες και η μόνιμη συνύπαρξη με τον μακεδονικό λαό παρέχεται στους Αλβανούς, τους Τούρκους, τους Βλάχους, τους Ρομά και άλλες εθνικότητες που ζουν στη Δημοκρατία της Μακεδονίας και έχουν ως στόχο (…) μεταξύ άλλων και :
- την εγγύηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των πολιτών, των ελευθεριών και της εθνικής ισότητας ·
- Παροχή ειρήνης και κοινής κατοικίας για τον λαό της πΓΔΜ με τις εθνότητες που ζουν στη Δημοκρατία της Μακεδονίας»

Αυτό που αμέσως παρατηρούμε, είναι η ευθεία αναφορά στον «αγώνα του μακεδονικού λαού για εθνική ελευθερία», για το «ιστορικό γεγονός ότι η Μακεδονία είναι εγκατεστημένη ως εθνικό κράτος του μακεδονικού λαού» αλλά και το ότι το νέο κράτος εγγυάται την «εθνική ισότητα» καθώς και την «ειρήνη και κοινή κατοικία στις εθνότητες» που ζουν στο νεοσύστατο αυτό κράτος.

Λίγα χρόνια όμως αργότερα, και ουσιαστικά αμέσως μετά την Ενδιάμεση Συμφωνία με την Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1995, μία σειρά τροπολογιών έρχεται να αλλάξει αυτή την πραγματικότητα.
Στην Τροπολογία IV, το Προοίμιο του Συντάγματος αλλάζει. Πλέον, οποιαδήποτε αναφορά σε «εθνική ελευθερία», «εθνικότητες» και «εθνικό κράτος», εξαφανίζεται. Τα μόνα που παραμένουν ως έχουν, είναι οι «στόχοι» του Συντάγματος, με τις αναφορές σε αυτούς να κάνουν λόγο για «εθνότητες» που ζουν στη (λεγόμενη) «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Διαβάζουμε :
«1. Οι πολίτες της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, ο λαός της πΓΔΜ, καθώς και οι πολίτες που ζουν στα σύνορά της και είναι μέλη του αλβανικού λαού, του τουρκικού λαού, του βλάχικου λαού, του σερβικού λαού, του λαού των Ρομά, του Βόσνιου λαού και άλλων, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για το παρόν και το μέλλον της πατρίδας τους, γνωρίζοντας και ευχαριστώντας τους προκατόχους τους για τη θυσία και την αφοσίωσή τους στις προσπάθειές τους (…) αποφάσισαν να ιδρύσουν τη Δημοκρατία της Μακεδονίας ως ανεξάρτητο κράτος, (…) και την ευημερία στη ζωή του ατόμου και της κοινότητας και ,μέσω των εκπροσώπων τους, στη Συνέλευση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, που εκλέγονται με ελεύθερες και δημοκρατικές εκλογές, να υιοθετήσουν. . . .
2. Το σημείο 1 της τροπολογίας αντικαθιστά το Προοίμιο του Συντάγματος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας»

Αξιοσημείωτο είναι πως εδώ, για πρώτη φορά, η λέξη «εθνότητα» στο Προοίμιο, αντικαθίσταται από τη λέξη «κοινότητα». Κάτι που θα συναντήσουμε στις τροποποιήσεις και άλλων Άρθρων που ακολουθούν.

Διαβάζουμε στο αρχικό Άρθρο 7 :
«Η μακεδονική γλώσσα, γραμμένη με το κυριλλικό της αλφάβητο, είναι η επίσημη γλώσσα στη Δημοκρατία της Μακεδονίας. Στις μονάδες τοπικής αυτοδιοίκησης όπου η πλειονότητα των κατοίκων ανήκουν σε εθνικότητα, εκτός από τη μακεδονική γλώσσα και το κυριλλικό αλφάβητο, η γλώσσα και το αλφάβητο τους είναι επίσης σε επίσημη χρήση, κατά τρόπο που καθορίζεται από το νόμο. Στις μονάδες τοπικής αυτοδιοίκησης όπου υπάρχει σημαντικός αριθμός κατοίκων που ανήκουν σε εθνικότητα, η γλώσσα και το αλφάβητο τους χρησιμοποιούνται επίσης επίσημα, εκτός από τη μακεδονική γλώσσα και το κυριλλικό αλφάβητο, υπό συνθήκες και κατά τρόπο που καθορίζεται από το νόμο»

Στην τροποποίηση με αριθμό V, το Άρθρο 7 αλλάζει ως εξής :
 «1. Η μακεδονική γλώσσα, γραμμένη με το κυριλλικό της αλφάβητο, είναι η επίσημη γλώσσα σε όλη τη Δημοκρατία της Μακεδονίας και στις διεθνείς σχέσεις της Δημοκρατίας της Μακεδονίας.
Οποιαδήποτε άλλη γλώσσα που ομιλείται τουλάχιστον από το 20 τοις εκατό του πληθυσμού είναι επίσης μια επίσημη γλώσσα, γραμμένη με το αλφάβητο της, όπως καθορίζεται παρακάτω (…)
2. Η τροπολογία αυτή αντικαθιστά το άρθρο 7 του Συντάγματος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας»
Οποιαδήποτε αναφορά σε «εθνικότητα» έχει επίσης εξαφανιστεί.
Συνεχίζοντας στο αρχικό Άρθρο 8 :
«Οι θεμελιώδεις αξίες της συνταγματικής τάξης της Δημοκρατίας της Μακεδονίας είναι:
- οι βασικές ελευθερίες και τα δικαιώματα του ατόμου και του πολίτη, που αναγνωρίζονται στο διεθνές δίκαιο και ορίζονται στο Σύνταγμα,
- η ελεύθερη έκφραση της εθνικής ταυτότητας ·
(…)
»

Η τροπολογία με αριθμό VI, αλλάζει την 2η γραμμή του Άρθρου, ως εξής :
«1. Η δίκαιη εκπροσώπηση των προσώπων που ανήκουν σε όλες τις κοινότητες σε δημόσιους φορείς σε όλα τα επίπεδα και σε άλλους τομείς της δημόσιας ζωής.
2. Το σημείο 1 της τροπολογίας αυτής αποτελεί προσθήκη στη γραμμή 2 του άρθρου 8 του Συντάγματος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας
»

Συνεχίζουμε στο αρχικό Άρθρο 48, το οποίο αποτελεί χαρακτηριστικότατο παράδειγμα της προσπάθειας «αποεθνικοποίησης» του Συντάγματος της πΓΔΜ. 

Διαβάζουμε :
«Τα μέλη των εθνοτήτων έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν ελεύθερα, να προωθούν και να αναπτύσσουν την ταυτότητά τους και τα εθνικά χαρακτηριστικά τους. Η Δημοκρατία εγγυάται την προστασία της εθνικής, πολιτιστικής, γλωσσικής και θρησκευτικής ταυτότητας των εθνοτήτων. Τα μέλη των εθνοτήτων έχουν το δικαίωμα να ιδρύσουν ιδρύματα πολιτισμού και τέχνης, καθώς και επιστημονικούς και άλλους συλλόγους για την έκφραση, την καλλιέργεια και την ανάπτυξη της ταυτότητάς τους. Τα μέλη των εθνοτήτων έχουν το δικαίωμα να διδάσκουν στη γλώσσα τους στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπως ορίζεται από το νόμο. Στα σχολεία όπου η εκπαίδευση εκτελείται στη γλώσσα της εθνικότητας, μελετάται επίσης η μακεδονική γλώσσα»

Η διατύπωση της τροπολογίας με αριθμό VIII, αξίζει τον κόπο να διαβαστεί :
«1. Τα μέλη των κοινοτήτων έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν ελεύθερα, να καλλιεργούν και να αναπτύσσουν την ταυτότητα και τις ιδιότητες της κοινότητας και να χρησιμοποιούν τα κοινοτικά τους σύμβολα. Η Δημοκρατία εγγυάται την προστασία της εθνικής, πολιτιστικής, γλωσσικής και θρησκευτικής ταυτότητας όλων των κοινοτήτων. Τα μέλη των κοινοτήτων έχουν το δικαίωμα να δημιουργούν ιδρύματα για τον πολιτισμό, την τέχνη, την επιστήμη και την παιδεία, καθώς και επιστημονικές και άλλες ενώσεις για την έκφραση, την καλλιέργεια και την ανάπτυξη της ταυτότητάς τους. Τα μέλη των κοινοτήτων έχουν το δικαίωμα να διδάσκουν στη γλώσσα τους στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπως ορίζεται από το νόμο. Στα σχολεία όπου η εκπαίδευση εκτελείται σε άλλη γλώσσα, μελετάται επίσης η μακεδονική γλώσσα.
2. Η τροπολογία αυτή αντικαθιστά το άρθρο 48 του Συντάγματος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας»

Εδώ γίνεται πλέον εμφανής ο σκοπός όλων αυτών των τροποποιήσεων.
Στην προσπάθειά τους για την δημιουργία μιας ασφαλούς και χωρίς εθνοτικές τριβές κρατικής οντότητας, τα μέλη του κοινοβουλίου της πΓΔΜ, «αποδομούν» τις Συνταγματικές άμεσες αναφορές στην ύπαρξη ξεχωριστών εθνοτήτων οι οποίες απαρτίζουν και συνιστούν την ίδια την ύπαρξη αυτού του κράτους, αντικαθιστώντας όρους που σηματοδοτούν και ορίζουν αυτή την πραγματικότητα.

Στόχος τους, η δημιουργία μιας κρατικής οντότητας στην οποία διαβιούν μεν πολίτες με ξεχωριστή εθνική ταυτότητα, εξ ου και η διατήρηση της πρότασης  «Η Δημοκρατία εγγυάται την προστασία της εθνικής, πολιτιστικής, γλωσσικής και θρησκευτικής ταυτότητας των εθνοτήτων"», με την ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ όμως αυτή, με την διατύπωση η οποία υιοθετήθηκε στην τροποποίηση που έγινε, να αφορά πλέον μία ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ των χαρακτηριστικών στοιχείων που μοιράζονται μεταξύ τους οι διαφορετικές ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ  των πολιτών του κράτους, και ΟΧΙ οι διαφορετικές ΕΘΝΟΤΗΤΕΣ του, τροποποιώντας αυτόν ακριβώς τον όρο ως εξής : «Η Δημοκρατία εγγυάται την προστασία της εθνικής, πολιτιστικής, γλωσσικής και θρησκευτικής ταυτότητας όλων των κοινοτήτων».

Αξίζει δε να σημειωθεί πως οι τροποποιήσεις αυτές έγιναν από προηγούμενες κυβερνήσεις, όχι τόσο… «διαλλακτικές», όσο αυτή του κ. Ζάεφ.

Στην προσπάθειά τους αυτή, δεν άφησαν ούτε ένα σημείο του Συντάγματός τους, το οποίο θα μπορούσε να αφήσει έστω κάποια υπόνοια για το σκοπό αυτών των τροποποιήσεων.

Έτσι, στο αρχικό Άρθρο 56 διαβάζουμε :
«Όλοι οι φυσικοί πόροι της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, η χλωρίδα και πανίδα (…).
Η Δημοκρατία εγγυάται την προστασία, την προώθηση και την αξιοποίηση της ιστορικής και καλλιτεχνικής κληρονομιάς του Μακεδονικού λαού και των εθνοτήτων και των θησαυρών εκ των οποίων απαρτίζεται, ανεξάρτητα από το νομικό τους καθεστώς (…)»

Στην τροπολογία με αριθμό IX διαβάζουμε :
«1. Η Δημοκρατία εγγυάται την προστασία, την προώθηση και την ενίσχυση της ιστορικής και καλλιτεχνικής κληρονομιάς της Μακεδονίας και όλων των κοινοτήτων της Μακεδονίας και των θησαυρών από τους οποίους αποτελείται, ανεξάρτητα από το νομικό τους καθεστώς.
2. Το σημείο 1 της τροπολογίας αντικαθιστά την παράγραφο 2 του άρθρου 56 του Συντάγματος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας»

Αλλά και στα αρχικά Άρθρα 78 και 84, έχουμε :
«Άρθρο 84
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας
- ορίζει έναν εκπρόσωπο για την σύσταση της κυβέρνησης της Δημοκρατίας της Μακεδονίας.
(…)
- προτείνει τα μέλη του Συμβουλίου για τις Διεθνικές Σχέσεις
(…)

Άρθρο 78
Η Συνέλευση ιδρύει Συμβούλιο για τις Διεθνοτικές Σχέσεις. Το Συμβούλιο απαρτίζεται από τον Πρόεδρο της Συνέλευσης και δύο μέλη από κάθε μία από τις τάξεις των Μακεδόνων, των Αλβανών, των Τούρκων, των Βλάχων και των Ρομά, καθώς και δύο μέλη από τις τάξεις άλλων εθνικοτήτων της Μακεδονίας. Ο Πρόεδρος της Συνέλευσης είναι Πρόεδρος του Συμβουλίου. Η Συνέλευση εκλέγει τα μέλη του Συμβουλίου. Το Συμβούλιο εξετάζει θέματα διεθνοτικών σχέσεων στη Δημοκρατία και κάνει εκτιμήσεις και προτάσεις για την επίλυσή τους. Η Συνέλευση είναι υποχρεωμένη να λαμβάνει υπόψη τις εκτιμήσεις και προτάσεις του Συμβουλίου και να λαμβάνει αποφάσεις σχετικά με αυτές.»

Στην τροπολογία με αριθμό XII, διαβάζουμε :
«1. Η συνέλευση συνιστά επιτροπή για τις ενδοκοινοτικές σχέσεις.
Η επιτροπή απαρτίζεται από 19 μέλη, εκ των οποίων 7 μέλη είναι από κάθε μία από τις τάξεις των Μακεδόνων και Αλβανών στην Συνέλευση, καθώς και ένα μέλος από τους Τούρκους, τους Βλάχους, τους Ρομά, τους Σέρβους και τους Βόσνιους. Εάν μία από τις κοινότητες δεν έχει εκπροσώπους, ο Δημόσιος Εισαγγελέας, μετά από διαβούλευση με τους αρμόδιους εκπροσώπους αυτών των κοινοτήτων, προτείνει τα υπόλοιπα μέλη της Επιτροπής.
(…)
2. Το σημείο 1 της παρούσας τροποποίησης αντικαθιστά το άρθρο 78 του Συντάγματος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και η γραμμή 7 του άρθρου 84 διαγράφεται.»

Αν και κουραστική ίσως η ανάγνωση όλων αυτών των Άρθρων και των τροποποιήσεών τους, ήταν νομίζω απαραίτητη η αναφορά τους, ώστε να γίνουν απόλυτα κατανοητά από τον αναγνώστη τα εξής :

Α) στο αρχικό Σύνταγμα της πΓΔΜ, υπήρχαν από το Προοίμιό του ακόμη, αναφορές στις ξεχωριστές εθνότητες οι οποίες απαρτίζουν το νεοσύστατο τότε κράτος

Β) λόγω αυτής ακριβώς της αναγνώρισης, συγκεκριμένα Άρθρα του Συντάγματος κατοχυρώνουν τις ελευθερίες και τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνουν οι ξεχωριστές αυτές εθνότητες

Γ) η άρχουσα πολιτική τάξη της πΓΔΜ, ίσως και με την απαραίτητη «βοήθεια» παραγόντων που «κατεύθυναν» αυτή την αλλαγή, αντιλαμβανόμενη πως η ύπαρξη ενός νεοσύστατου κράτους, το οποίο απαρτίζουν αναγνωρισμένες από το Σύνταγμα ξεχωριστές εθνότητες, είναι εξαιρετικά επισφαλής, ειδικά σε μία περιοχή όπως τα Βαλκάνια, αποφασίζουν να υιοθετήσουν μία διατύπωση που θα εξαλείφει αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο

Δ) η ιδέα είναι να τροποποιήσουν το Σύνταγμά τους, έτσι ώστε να αναγνωρίζεται μεν η ύπαρξη ξεχωριστών εθνικών χαρακτηριστικών τα οποία όμως μοιράζονται μεταξύ τους οι ξεχωριστές (πλέον) κοινότητες, οι οποίες διαβιούν εντός της νέας κρατικής οντότητας

Γιατί, μην έχετε καμία αμφιβολία ότι είναι ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικό ένα κράτος το οποίο αποτελείται από αναγνωρισμένες Συνταγματικά ξεχωριστές εθνότητες, από ένα κράτος στο οποίο απλά οι κοινότητες που το απαρτίζουν, μοιράζονται ξεχωριστά εθνικά χαρακτηριστικά.

Έτσι, μπορεί να γίνει απόλυτα κατανοητή και η τελευταία τροποποίηση η οποία έγινε δεκτή από την κυβέρνηση Ζάεφ, με βάση την οποία η (λεγόμενη) «Μακεδονική ιθαγένεια» ΔΕΝ καθορίζει την εθνότητα του συνόλου των πολιτών της πΓΔΜ.

Εκτός όλων των άλλων λόγων που αναλύθηκαν σε προηγούμενο κείμενο, οποιαδήποτε άλλη διατύπωση, θα ήταν «αντίθετη» με το γενικό «πνεύμα» του εν ισχύ Συντάγματος της γειτονικής χώρας.

Εάν όμως η διατύπωση εννοιών και όρων στο Σύνταγμα μιας χώρας, μπορεί μεν να εγγυάται τις σχέσεις των πολιτών μεταξύ τους, αλλά και των ίδιων με τον κρατικό μηχανισμό, είναι -κατά τη γνώμη μου- αμφίβολο πώς κάτι τέτοιο μπορεί να έχει την ίδια προοπτική, σε μία κρατική οντότητα όπως αυτή της πΓΔΜ.

Κυρίως δε, τόσο ως προς τις σχέσεις της με την Διεθνή κοινότητα, κυρίως όμως ως προς αυτές με το σύνολο των γειτονικών προς αυτή χωρών.

Και αυτό, είναι κάτι που μένει να φανεί.

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2018

ΟΙ ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΕΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ πΓΔΜ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥΣ


Είναι άξιο απορίας πώς, πριν καν «αλέκτωρ λαλήσει τρις», το σύνολο εκείνων που διάκεινται θετικά προς τη Συμφωνία των Πρεσπών, εξήραν κι έσπευσαν να «ράνουν με ροδοπέταλα» την πρωτοβουλία κάποιων εκ των βουλευτών της πΓΔΜ, να καταθέσουν τροπολογία σύμφωνα με την οποία η ιθαγένεια των πολιτών του γειτονικού κράτους, έτσι όπως αυτή αναφέρεται στη Συμφωνία, δε θα καθορίζει την εθνικότητά τους.
Κι ούτε που μπήκαν καν στον «κόπο», να διαπιστώσουν ποιοι και για ποιο λόγο κατέθεσαν αυτές τις τροπολογίες.

Θα πρέπει κατ’ αρχήν να διευκρινιστεί ότι από τις επτά τροπολογίες οι οποίες κατατέθηκαν, οι τέσσερις σημαντικότερες αφορούν το Άρ. 2 παρ. 2 της πρότασης Συνταγματικού Νόμου που ορίζει ότι «Από την ημέρα που θα τεθεί σε ισχύ η τροπολογία ΧΧΧΙΙΙ, η υπηκοότητα θα είναι μακεδονική/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας».

Διαβάζουμε σε σχετικό άρθρο του ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι : Ο βουλευτής του κυβερνώντος SDSM Μουχαμέντ Ζεκίρι προτείνει στο τέλος της παραγράφου 2 του Άρθρου 2 να προστεθεί η φράση «το οποίο δεν καθορίζει ούτε προδικάζει την εθνότητα στην οποία ανήκουν οι πολίτες» (…)

Οι βουλευτές της «Συμμαχίας για τους Αλβανούς» Ζιγιαντίν Σέλα και Σουρία Ρασίντι προτείνουν οι λέξεις «μακεδονική/πολίτης» να αντικατασταθούν από την λέξη «πολίτης», δηλαδή η παρ. 2 του Άρ. 2 του Συνταγματικού Νόμου να ορίζει ότι «Από την ημέρα που θα τεθεί σε ισχύ η τροπολογία ΧΧΧΙΙΙ, η υπηκοότητα θα είναι πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας» (…)

Οι βουλευτές του κινήματος BESA Φαζίλ Ζεντέλι και Τεούτα Μπιλάλι ζητούν η παρ. 2 του Άρ. 2 του Συνταγματικού Νόμου να αναδιατυπωθεί ως εξής: «Από την ημέρα που θα τεθεί σε ισχύ η τροπολογία ΧΧΧΙΙΙ, οι πολίτες της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας θα έχουν την υπηκοότητα της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας».

Στο ίδιο πνεύμα, οι βουλευτές της ομάδας των «οχτώ» Ελιζαμπέτα Κάντσεσκα-Μίλεφσκα, Νόλα Ισμαλόσκα-Σταρόβα, Βλάντανκα Αβίροβιτς, Εμίλια Αλεξαντρόβα και Ζέκιρ Ραμτσίλοβιτς προτείνουν να προστεθεί στο τέλος της παρ. 2 του Άρ. 2 του Συνταγματικού Νόμου η φράση «το οποίο δεν προκαθορίζει την εθνότητα στην οποία ανήκουν οι πολίτες» (…)

Οι υπόλοιπες τροπολογίες αφορούν σε αιτήματα για την ενίσχυση της αλβανικής ταυτότητας καθώς και για τη θέση σε ισχύ των τροπολογιών.

Το πρώτο που παρατηρεί κάποιος αμέσως, είναι πως μπορεί να υποθέσει με σχετική βεβαιότητα την εθνική καταγωγή των βουλευτών που κατέθεσαν τις τρεις πρώτες τροπολογίες, οι οποίοι (κατά πάσα πιθανότητα) ανήκουν στην αλβανική μειονότητα-κοινότητα της γειτονικής χώρας.
Κοινό δε σημείο ΚΑΙ στις τρεις πρώτες τροπολογίες, είναι είτε η απουσία, είτε η «μείωση» της σημασίας της λέξης «Μακεδονική».

Ο λόγος ;
Νομίζω προφανής.

Σε καμία περίπτωση, όσοι/ες ανήκουν στην αλβανική μειονότητα-κοινότητα της πΓΔΜ, δεν επιθυμούν να έχουν κάποια σχέση με την (λεγόμενη) «Μακεδονική ταυτότητα», ούτε καν ως πολίτες του κράτους, πόσο μάλλον με την ανάλογη (ανύπαρκτη) εθνικότητα.

Στην προσπάθειά τους αυτή λοιπόν, είτε μειώνουν, είτε εξαφανίζουν ακόμη και ότι ρητά προβλέπει η περ.(β) της παρ. 3 του Άρ. 1 της Συμφωνίας, ότι δηλαδή «Η ιθαγένεια του Δεύτερου Μέρους θα είναι Μακεδονική/πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας, όπως αυτή θα εγγράφεται σε όλα τα ταξιδιωτικά έγγραφα»

Το πλέον ενδιαφέρον, είναι ότι στο ίδιο ακριβώς πνεύμα με τους ανωτέρω, «κινείται» και η τροπολογία η οποία κατατέθηκε από την «ομάδα των οκτώ».

Ποια είναι αυτή η ομάδα ;

Είναι οι οκτώ βουλευτές του αντιπολιτευόμενου VMRO/DMPNE του πρώην πρωθυπουργού κ. Γκρούεφσκι, οι οποίοι στήριξαν «όταν έπρεπε» με την ψήφο τους την έναρξη της διαδικασίας της συνταγματικής αναθεώρησης στην πΓΔΜ. Στα μέσα δε του περασμένου Οκτωβρίου, ο πρόεδρος του Κοινοβουλίου της γειτονικής χώρας κ. Tζαφέρι, ανακοίνωσε ότι οι οκτώ αυτοί βουλευτές σχημάτισαν μια νέα κοινοβουλευτική ομάδα, συντονίστρια της οποίας θα είναι η κα Μιλέφσκα, πρώην υπουργός Πολιτισμού στην κυβέρνηση Γκρούεφσκι.

Τι προτείνεται ΚΑΙ σε αυτήν την τροπολογία ;

Ότι η αναφερόμενη ιθαγένεια των πολιτών ως «Μακεδονική/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας», ΔΕ προκαθορίζει την εθνότητα στην οποία ανήκουν οι πολίτες.
Σχεδόν πανομοιότυπη (ακόμη και η) διατύπωση της τροπολογίας, σε σχέση με αυτή του βουλευτής του κυβερνώντος SDSM κ. Ζεκίρι !

Τι κοινό μπορεί να έχουν ; Ποιος μπορεί να είναι ο σκοπός αυτών των, ταυτόσημων εννοιολογικά, τροπολογιών ;

Κατά τη γνώμη μου, κανένας άλλος από τον πλήρη διαχωρισμό της έννοιας της «ιθαγένειας» από αυτήν της «εθνικότητας».

Και θα σκεφτεί κάποιος. Μα αυτό είναι καλό. Άρα, απορρίπτουν την (λεγόμενη) «Μακεδονική» ιθαγένεια, άρα ΚΑΙ την εθνικότητα (!!)

Κι εδώ είναι η «παγίδα»

Με τη συζήτηση όλου του προηγούμενου χρονικού διαστήματος στην Ελλάδα, για το εάν η Συμφωνία των Πρεσπών αναγνωρίζει ή όχι (την λεγόμενη) «Μακεδονική» εθνότητα στο γειτονικό κράτος, με την αναφορά του όρου «Nationality» σε αυτήν, πίστεψαν κάποιοι ότι θα καταφέρουν να αποπροσανατολίσουν και να… «μπερδέψουν» τους ακροατές τους, με τους «διθυράμβους» περί «τροπολογιών που ξεκαθαρίζουν μια και καλή το ζήτημα».

Κάθε άλλο λοιπόν.

Είναι ακριβώς αυτές οι τροπολογίες, ιδίως δε η πρώτη του κ. Ζεκίρι και η τέταρτη των πρώην βουλευτών του VMRO/DMPNE, οι οποίες αφήνουν «ορθάνοιχτο» το ζήτημα, αν δεν το επιβεβαιώνουν κιόλας.

Ας αναρωτηθεί ο απλός αναγνώστης.

Ποιος ο σκοπός, ποιος ο λόγος της ταυτόσημης άποψης δύο εκ διαμέτρου αντίθετων πολιτικά βουλευτών, σ’ ένα τέτοιας ζωτικής σημασίας ζήτημα, τη στιγμή μάλιστα που προέρχονται και από δύο εντελώς διαφορετικές εθνικές κοινότητες ;

Μα… αυτός ακριβώς.
Η έμμεση αναγνώριση της διαφορετικής εθνικής ταυτότητας μεταξύ τους.

Κι εάν ο κ. Ζεκίρι ανήκει στην αλβανική μειονότητα (ή «κοινότητα» όπως αναφέρει και το Σύνταγμα της πΓΔΜ) ΣΕ ΠΟΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΚΟΙΝΌΤΗΤΑ, ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ (ή ό,τι άλλο) ανήκουν εκείνοι που συμφωνούν μαζί του, υιοθετώντας ακόμη και την ίδια σχεδόν διατύπωση, ως προς την «απαραίτητη» διευκρίνηση-τροποποίηση της σχετικής παραγράφου του Συντάγματός τους ;

Ως… «βοήθεια», αν δεν το έχετε ήδη καταλάβει, είναι οι ίδιοι που δεχόμενοι να στηρίξουν με την ψήφο τους την έναρξη της διαδικασίας τροποποίησης του Συντάγματος, ζήτησαν και δέσμευσαν τον κ. Ζάεφ να παραμείνει αναλλοίωτο «για ιστορικούς λόγους» το Άρθρο 36 που κάνει λόγο για τον (αποκαλούμενο) «Μακεδονικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα» και για την «ξεχωριστή μακεδονική ταυτότητα των πολιτών του μακεδονικού κράτους».

Κάτι που φυσικά ο κ. Ζάεφ, δεν είχε κανένα πρόβλημα να υποσχεθεί και να υλοποιήσει.

Όσον αφορά δε το ίδιο το Σύνταγμα της πΓΔΜ, σε κείμενο που πρόκειται ν’ ακολουθήσει θα γίνει γνωστή, μέσω της ανάλυσης Άρθρων και των τροποποιήσεων που αυτά «υπέστησαν», η διαχρονική προσπάθεια των γειτόνων μας για την εμφάνιση μιας ομοιογενούς κρατικής οντότητας, με διαφορετικές… «κοινότητες», των οποίων όμως τα δικαιώματα γίνονται απόλυτα αποδεκτά, προστατεύονται και διασφαλίζονται.

Αυτό όμως που είναι πιθανό να έχει ήδη καταλάβει ο κ. Ζάεφ, είναι ότι η διαχείριση της ίδιας της Συμφωνίας των Πρεσπών στην εσωτερική πολιτική σκηνή της χώρας του, είναι κάτι που θα πρέπει να γίνει με πολύ μεγάλη προσοχή, ιδίως όσον αφορά την αλβανική «κοινότητα» και τους εκπροσώπους της.

Σε διαφορετική περίπτωση, είναι επίσης πιθανό σχετικά σύντομα να διαπιστώσει πως «οι πρόσκαιρες συμμαχίες, εξυπηρετούν συγκεκριμένους σκοπούς»

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2018

ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΚΑΙ Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ


Έχουν περάσει λίγες μόλις ημέρες από την ολοκλήρωση της έγκρισης από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των μελών της Βουλής της πΓΔΜ, των τεσσάρων συνταγματικών τροποποιήσεων που πρότεινε η κυβέρνηση Ζάεφ.

Είναι γνωστό πλέον πως, τόσο η ελληνική κυβέρνηση, όσο και ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας (πολύ δε περισσότερο οι πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών), δεν είναι ικανοποιημένοι ούτε με την διατύπωσή τους, ούτε με την ΜΗ απαλοιφή του συνόλου των αλυτρωτικών αναφορών που συνεχίζουν να υπάρχουν στο Σύνταγμα της γείτονος (Άρθρο 36 του Συντάγματος της πΓΔΜ που παραμένει αναλλοίωτο).

Κάτι που σημαίνει πως ακόμη και ο πιο καλοπροαίρετος κριτής της Συμφωνίας, αναγνωρίζει πλέον ότι η κυβέρνηση των Βόρειων γειτόνων μας, δεν τηρεί ούτε καν το «πνεύμα» της, το οποίο κινούνταν προς την κατεύθυνση του «έντιμου συμβιβασμού», όπως κατ’ επανάληψη είχαμε ακούσει από τους υποστηρικτές της.

Δε θα έπρεπε δε να ξαφνιάζει κανέναν μία τέτοια εξέλιξη, καθώς οι κυβερνήσεις της πΓΔΜ, έχουν αποδείξει διαχρονικά πως οποιαδήποτε κίνησή τους, είτε στο εσωτερικό της χώρας, είτε στις Διεθνείς τους σχέσεις, απέβλεπαν και συνεχίζουν να αποβλέπουν σε έναν και μόνο στόχο. Την αναγνώριση μακεδονικής εθνότητας και (κατ’ επέκταση) την ύπαρξη ζωτικού χώρου στον οποίο αυτή μπορεί (ή θα μπορεί) να αναπτυχθεί και (πιθανόν στο μέλλον) να διεκδικήσει.

Είναι πλείστα όσα τα παραδείγματα αυτής της πρακτικής. Αρκεί κανείς να ανατρέξει στα όσα έγιναν αμέσως μετά την υπογραφή της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995.

Αν ανατρέξει κανείς στην επίσημη ιστοσελίδα του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, θα διαπιστώσει ότι (κατά γράμμα) αναφέρεται :
«Κατά το χρονικό διάστημα που έχει παρέλθει από την υπογραφή της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας παραβιάζει συστηματικά το γράμμα και το πνεύμα της Συμφωνίας και, βεβαίως, τις υποχρεώσεις της που πηγάζουν από αυτήν:
• προβάλλοντας μεγαλοϊδεατικές εδαφικές βλέψεις κατά της Ελλάδας, μέσω της απεικόνισης σε χάρτες, σχολικά εγχειρίδια, βιβλία ιστορίας κλπ. ελληνικών εδαφών στην εδαφική επικράτεια μιας «μεγάλης» Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας κατά παράβαση των άρθρων 2, 3, 4 και 7.1,
• ενισχύοντας αλυτρωτικές διεκδικήσεις και υποδαυλίζοντας εθνικιστικά αισθήματα εντός της ελληνικής επικράτειας, κατά παράβαση του άρθρου 6.2,
• χρησιμοποιώντας την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας» στους διεθνείς οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένων και των Ηνωμένων Εθνών, στους οποίους έχει προσχωρήσει υπό την προϋπόθεση να χρησιμοποιεί την προσωρινή ονομασία Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, κατά παράβαση της σχετικής δεσμεύσεως που προβλέπει το άρθρο 11.1 (ακόμα και από το βήμα της 62ης Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, ο τότε Πρόεδρος της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, Branko Crvenkovski, είχε δηλώσει ότι «το όνομα της χώρας μου είναι και θα είναι Δημοκρατία της Μακεδονίας»),
• χρησιμοποιώντας σύμβολα, όπως ο Ήλιος της Βεργίνας, η χρήση των οποίων απαγορεύεται από την Ενδιάμεση Συμφωνία σύμφωνα με το άρθρο 7.2, καθώς και άλλα σύμβολα που ανήκουν στην ελληνική ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά (….),
• προβαίνοντας ή ανεχόμενη προκλητικές ενέργειες, οι οποίες υποδαυλίζουν εχθρότητα και φανατισμό, όπως η παραποίηση της ελληνικής σημαίας και η αντικατάσταση του χριστιανικού σταυρού με τη ναζιστική σβάστικα, οι προπηλακισμοί κατά ελληνικών επιχειρήσεων, επιχειρηματιών και τουριστών, αλυτρωτικά συνθήματα από σκοπιανούς οπαδούς σε διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις, προκλητικές και προσβλητικές σε βάρος της Ελλάδας ενέργειες στο καρναβάλι της πόλης Βέβτσανι, το οποίο επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας κ.ά.

Έχοντας ήδη αυτού του είδους την συμπεριφορά, η οποία -μέχρις ενός σημείου- επαναλαμβάνεται και σήμερα, με τις παλινωδίες του κ. Ζάεφ μεταξύ των ακραίων εθνικιστών της χώρας του, της ισχυρής αλβανικής μειονότητας και των διαλλακτικών της κυβέρνησής του, πώς μπορεί να είναι σίγουρος κανείς για το πότε ο ίδιος εννοεί αυτά που κάθε φορά λέει ;!

Πώς είναι δυνατό να μην εννοεί αυτά που από το βήμα της Βουλής δηλώνει -εκτός όλων των άλλων που έχουν προηγηθεί- «Μιλάτε για τους Μακεδόνες στην Ελλάδα με τόσο πάθος και αυτό είναι θαυμάσιο. Ας αναρωτηθούμε τι κάνουμε για αυτούς εδώ και 27 χρόνια» απαντώντας σε βουλευτές του αντιπολιτευόμενου VMRO που ρωτούσαν τι θα γίνει με την υποτιθέμενη «μακεδονική» μειονότητα σε Βουλγαρία και Ελλάδα ;

Πώς μπορεί να ερμηνευθεί το «Η ελληνική γλώσσα ήδη διδάσκεται στην «Μακεδονία». Τώρα έχουμε την ευκαιρία να τους βοηθήσουμε πραγματικά αφαιρώντας τα σύνορα», που είπε κατά την διάρκεια την ίδιας -ως άνω- τοποθέτησής του, αναφερόμενος στο ίδιο ακριβώς θέμα ;!
Αν και, για να είμαστε ειλικρινείς, καμία από τις προκλητικές κατά καιρούς δηλώσεις του, δεν έχει διαψεύσει δημόσια ο ίδιος.

Είναι λοιπόν καιρός, πριν οι ψηφισμένες τροπολογίες φθάσουν στο τελικό στάδιο έγκρισής τους από την πλειοψηφία των 3/5ων του όλου αριθμού των μελών της Βουλής της πΓΔΜ, η Ελλάς να ενεργοποιήσει τις προβλέψεις του Άρθρου 19 της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, άμεσα να αποσταλεί επίσημη επιστολή προς την κυβέρνηση της πΓΔΜ, με την οποία θα της γνωστοποιούνται οι «ανησυχίες» της χώρας όσον αφορά τις τροποποιήσεις του Συντάγματός τους, σε ποια συγκεκριμένα σημεία αυτές δεν ανταποκρίνονται στο γράμμα και το πνεύμα της Συμφωνίας, και να ζητήσει την επανάληψη των διαπραγματεύσεων (παρ.2 Άρθρου 19), ώστε να μην υπάρχει καμία «σκιά» στην ερμηνεία των προβλέψεών της.

Εάν η Ελλάς διεκδικεί την αναγνώρισή της ως «πόλου σταθερότητας και ειρήνης στα Βαλκάνια και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο», θα πρέπει άμεσα να επιδείξει πως μπορεί να επιτελέσει αυτόν τον ρόλο.
Κι εάν δεχθούμε πως η ειρήνη και η σταθερότητα επιτυγχάνεται με αμοιβαίους συμβιβασμούς, ώστε να μην γίνεται επίκληση του δόγματος του ισχυρού που επιβάλει την άποψή του, οι συμβιβασμοί αυτοί δεν μπορούν για κανέναν λόγο να υποβαθμίζουν το κύρος και τη σπουδαιότητα του κράτους που καλείται να επιτελέσει αυτόν τον ρόλο.