Οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια

Όχι, οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια !

Στον λογιστικό τρόπο σκέψης που, εδώ και χρόνια, προσπαθούν να μας κάνουν να σκεφτόμαστε και να πράττουμε, υπάρχει η, εδώ και αιώνες, αναλυτική και με στοιχεία έντονης αμφισβήτησης των καθεστωτικών ιδεών, συλλογιστική των προγόνων μας.

Ας ανατρέξει ο αναγνώστης, με όσες γνώσεις κι αν διαθέτει, στην αρχαίωνη ιστορία της χώρας μας. Στις υψηλές έννοιες και τα διανοήματα των Ελλήνων φιλοσόφων, ποιητών και ιστορικών, που με τόλμη χάραξαν την αρχή των μονοπατιών της ελεύθερης σκέψης.

Μονοπάτια που έδειξαν το δρόμο στους διαφωτιστές του μεσαίωνα. Μονοπάτια που σήμερα έγιναν λεωφόροι. Που έκαναν έναν Γκαίτε να παραδεχθεί πως «ότι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι και η Ελλάδα για την οικουμένη». 

Στο σημερινό «μεσαίωνα» της σκέψης, όπου κάθε μας πράξη, κάθε μας σκέψη θα πρέπει να είναι καθοδηγούμενη από καθαρά αριθμητικά δεδομένα, ας αντιτάξουμε τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Αναξαγόρα που ο καθένας από εμάς κρύβει μέσα του.

Γιατί ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Παλαμάς, ο Ρίτσος, δεν είναι απλά 4 ποιητές, είναι οι δημιουργοί του «Άξιον Εστί», της «Ελένης», του «Τάφου» και της «Ρωμιοσύνης»

Γιατί ο Θεοδωράκης, ο Χατζηδάκης, ο Ξαρχάκος, δεν είναι απλά 3 μουσικοσυνθέτες, είναι οι δημιουργοί του «Επιτάφιου», του «Χαμόγελου της Τζοκόντα» και της «Φτωχολογιάς»

Γιατί, όταν στα χείλη μας φτάνει το «τη Ρωμιοσύνη, μην την κλαις», δεν έχουμε στο νου μας «ένας ωραίος στίχος», αλλά την ελπίδα ενός λαού

Γιατί, το «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρωτ’ ανδρειωμένη χαίρε, ω χαίρε Ελευθεριά», δεν είναι 2 στίχοι, είναι ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας.

Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟΥ

Δεν θα έπρεπε κανείς να διαθέτει … μαντικές ικανότητες για να προβλέψει το αποτέλεσμα της χθεσινής ψηφοφορίας στη Βουλή των Ελλήνων. 

Η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ, καταψηφίσθηκε από το σύνολο των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ (αν εξαιρέσει κανείς την κα Τζάκρη) που στηρίζουν την κυβέρνηση. Όχι διότι πείσθηκαν από την ανταλλαγή επιχειρημάτων κατά τη συζήτηση στη Βουλή και πιστεύουν πως στη χώρα πραγματικά επιτελείται έργο, αλλά διότι γνωρίζουν καλά πως σε περίπτωση προκήρυξης νέων εθνικών εκλογών, οι θέσεις που με τόση ζέση ζεσταίνουν στα βουλευτικά τους έδρανα, όταν τύχει να παρακολουθούν κάποια από τις συνεδριάσεις της Βουλής, κινδυνεύουν άμεσα.

Η Δευτέρα 12 Νοεμβρίου του 2013, ξημέρωσε χωρίς τίποτε στη χώρα να είναι διαφορετικό. Τίποτε ;

Όχι. Αυτό που έχει απλά επιβεβαιωθεί, είναι το ότι η πολιτική πρακτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως αυτή εκφράζεται σήμερα πλέον και από τον ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθεί κατά γράμμα το ρόλο που έπαιζε στα χρόνια που μεσολάβησαν, τουλάχιστον από το 1996 και μετά. Αυτή ενός συστημικού κόμματος, που παλεύει για να διατηρήσει τη θέση του, τόσο όσον αφορά τη θεσμική του εκπροσώπηση στη Βουλή, όσο και στην κοινωνία.

Σαφώς και η πρόταση δυσπιστίας θα κέρδιζε τις θετικές ψήφους του συνόλου της αντιπολίτευσης, αν εξαιρέσει κανείς την … ακατανόητη (το λιγότερο) στάση της ΔΗΜΑΡ και κάποιων ανεξάρτητων (;) βουλευτών.

Αυτό που η πρόταση αυτή δεν υπήρχε περίπτωση να κερδίσει, ήταν η θετική έκβαση του στόχου της. Η πτώση δηλαδή της κυβέρνησης. Και αυτό, εάν δεν το γνώριζαν, θα έπρεπε να το είχαν προβλέψει τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που στήριξαν την προσωπική πρωτοβουλία του προέδρου τους κ. Τσίπρα, για την κατάθεση αυτήν τη -χρονικά- πολιτική στιγμή, αυτής της πρότασης.

Αυτή τη στιγμή, που οι διαφωνίες επί σοβαρών πολιτικών θεμάτων και επιλογών της κυβέρνησης, συναντούσε τις (αν μη τι άλλο) έντονες διαφωνίες στο εσωτερικό τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και -κυρίως- της Νέας Δημοκρατίας. Με ανοιχτά τα «μέτωπα» τόσο για το νέο ενιαίο φόρο στα ακίνητα που ουσιαστικά θα οδηγήσει στη δήμευση κάθε ιδιωτικής περιουσίας, την απελευθέρωση των πλειστηριασμών ακινήτων, την τραγική κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων που οδηγεί στη σίγουρη μείωση (κι άλλο) των συντάξεων με την απαίτηση και της τρόικα, με τις άμεσα επικείμενες απολύσεις και άλλων δημοσίων και δημοτικών υπαλλήλων, και φυσικά με την επικείμενη ψήφιση του προϋπολογισμού για το 2014.

Εάν τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είχαν λάβει υπ’ όψιν τους τα ανωτέρω (και πολλά περισσότερα), ακόμη-ακόμη και αυτή την «Προγραμματική Συμφωνία»  μεταξύ των προέδρων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ η οποία υπεγράφη πριν λίγες μόλις ημέρες και ουσιαστικά έφερνε «εις γάμου κοινωνία» τα δύο αυτά κόμματα, αλλά και τη συνέντευξη του πρωθυπουργού στο Mega όπου μέσα σε μία μόλις πρόταση, παρείχε πλήρη στήριξη στο alter ego του πια κ. Βενιζέλο, δεν θα είχαν σε καμία περίπτωση συμφωνήσει στην κατάθεση ΤΩΡΑ αυτής της πρότασης δυσπιστίας.

Όσο κι αν στην πρόσφατη πολιτική ιστορία της χώρας, καμία πρόταση δυσπιστίας, για όσο σοβαρούς λόγους κι αν είχε για να κατατεθεί, τελικά δεν υπερψηφίσθηκε, όσο κι αν το θέμα της ΕΡΤ (που αποτέλεσε την αφορμή) και της ελεύθερης πρόσβασης των πολιτών στην πληροφορία προστατεύεται Συνταγματικά (αρθ. 5^Α), η χρονική στιγμή που επελέγη για να κατατεθεί αυτή η πρόταση μομφής, το μόνο που τελικά καταφέρνει είναι η παράταση ζωής κατά έξι τουλάχιστον μήνες, αυτής της εθελόδουλης κυβέρνησης.

Η σιγουριά δε των κυβερνώντων για την καταψήφιση της πρότασης ήταν τέτοια, που την ίδια στιγμή που διεξαγόταν η συζήτηση στη Βουλή επί της πρότασης, υπουργοί και κυβερνητικά στελέχη συνέχιζαν τις επαφές τους με τον κ. Τόμσεν και τους άλλους υπαλλήλους της τρόικα, σαν να μην συνέβαινε τίποτε απολύτως. Σα να γνώριζαν εκ των προτέρων ότι θα βρίσκονται και την επόμενη μέρα στις θέσεις τους, σα να ήταν απόλυτα σίγουροι ότι όσα μεταξύ τους ("αφεντικά" και "υπάλληλοι") συμφωνήσουν, τελικά θα εφαρμοσθούν γιατί απλά, τίποτε δεν θα αλλάξει.

Υπάρχουν όμως και τομείς που η πρόταση αυτή, θα έχει επιτυχίες. Θα πετύχει σίγουρα την, αμφίβολη μέχρι πριν, συσπείρωση των κυβερνητικών βουλευτών, όχι γύρω από τους αρχηγούς και κατ’ επέκταση την εφαρμογή του κυβερνητικού προγράμματος, αλλά γύρω από την κατοχύρωση, για λίγους έστω ακόμη μήνες, της παχυλής βουλευτικής τους αποζημίωσης. Θα πετύχει τον άμεσο κατευνασμό των αντίθετων φωνών μέσα στους κόλπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ιδίως μετά τα όσα ευθαρσώς ανέφερε ο κ. Τσίπρας στο Τέξας των Ηνωμένων Πολιτειών, και ιδίως από την αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτή εκφράζεται μέσω του κ. Λαφαζάνη. Θα πετύχει δε και την ανεμπόδιστη προεδρία της ΕΕ από την Ελλάδα, η οποία ξεκινά από 1^ης Ιανουαρίου 2014 και ισχύει για ένα εξάμηνο, την οποία διακαώς επιθυμεί η κυβέρνηση (γι’ αυτό και η επέμβαση στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ) ώστε να μπορέσει -κάπως- να διαχειρισθεί ένα ενδεχόμενο, και διόλου απίθανο, στραπάτσο στις Περιφερειακές και Δημοτικές εκλογές του Μαΐου.

Το μόνο λοιπόν που πραγματικά και ουσιαστικά πέτυχε αυτή η άκαιρη πρόταση δυσπιστίας, είναι η παράταση του χρόνου ζωής αυτής της εθελόδουλης (το ξαναγράφω) κυβέρνησης. Μία παράταση που θα διαρκέσει σίγουρα μέχρι τα μέσα Μαΐου, οπότε και επανέρχεται το Συνταγματικό δικαίωμα κατάθεσης, νεότερης παρόμοιας πρότασης.

Και κάπως έτσι, η Δημοκρατία μετατρέπεται σε ένα ιδιότυπο καθεστώς, με όση αρνητικά φορτισμένη έννοια μπορεί να προσδώσει κανείς σε αυτή τη λέξη.

Εκτός εάν, κάποιο άλλο απροσδόκητο και πάλι (και ενσυνείδητο) γεγονός, επηρεάσει άμεσα τις πολιτικές εξελίξεις, και  φέρει -επιτέλους- στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής της χώρας, την πραγματική έννοια και λειτουργία του κοινοβουλευτικού δημοκρατικού πολιτεύματος. Αυτό του καλώς εννοούμενου δημοκρατικού διαλόγου, χωρίς Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν εσωκομματικές έριδες και διαφωνίες.

Αυτό του οποίου βασική αρχή, αποτελεί η κοινωνική δικαιοσύνη.