"Τι σπουδάσατε ;"

Η συζήτηση ραδιοφωνική. Ο δημοσιογράφος ρωτά τον συνεντευξιαζόμενο (τιτανοτριςμεγιστοτεράστιο), για θέματα τα οποία φαίνεται ότι γνωρίζει καλά, ή τουλάχιστον έτσι διατείνεται ο αλάνθαστος εαυτός του. Στην εκπομπή «τολμά» να παρέμβει ακροατής που φαίνεται να έχει διαφορετική γνώμη απ’ όσα ακούει. Ο δημοσιογράφος –ως όφειλε ;- ρωτά τον (τιτανοτριςμεγιστοτεράστιο) εάν επιθυμεί να συζητήσει με τον ακροατή και αφού παίρνει την «άδειά» του, ακολουθεί το … αμείλικτο ερώτημα του τιτανοτριςμεγιστοτεράστιου … «τι σπουδάσατε ;» !!!

Το αντικείμενο της συζήτησης ίσως και να μην έχει κανένα απολύτως ρόλο. Αυτό όμως που –για να το θέσω κομψά- μου έκανε τεράστια εντύπωση, ήταν εκείνο το ανεκδιήγητο «τι σπουδάσατε ;» που ξεστόμισε ο ένας (τιτανοτρισμεγιστοτεράστιος) εκ των δύο συνομιλητών.

Κι επειδή οι σπουδές του ακροατή … δεν κρίθηκαν επαρκείς από τον ίδιο (!!!!) συνεχίζει «εεε, δεν θα συνεννοηθούμε» (!!!), και η «συζήτηση» έκλεισε λίγο μετά κάπου εκεί.

Επαναλαμβάνω, ούτε το αντικείμενο της συζήτησης, ούτε τα ονόματα των συνομιλητών, ούτε καν ο τόπος και ο χρόνος στον οποίο διαδραματίζεται το περιστατικό, έχουν ιδιαίτερη σημασία.

Αυτό που με θυμώνει όμως, αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι η έπαρση, ο άκρατος εγωισμός, η απέραντη ανάγκη και διακαής πόθος κάποιων … «σπουδαγμένων» να επιβεβαιώνουν με κάθε ευκαιρία τον εαυτό τους, ακυρώνοντας παράλληλα τον όποιο αντίλογο.

Αυτός ο νεοκαισαρισμός αναμεμιγμένος με στοιχεία γνωστικού ναρκισσισμού είναι στην ουσία ότι επαχθέστερο (ίσως) έχει να επιδείξει η σημερινή ελληνική κοινωνία. Είναι η παραδοχή με άλλα λόγια του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ;» που οδήγησε και συνεχίζει να οδηγεί τη χώρα στον οικονομικό αλλά και κοινωνικό-ανθρωπιστικό-πολιτισμικό Καιάδα της σύγχρονης εποχής.

Εάν το αντικείμενο των όποιων σπουδών σου, δεν ανταποκρίνεται στα standards του συνομιλητή σου, δεν δικαιούσαι να μιλάς, να εκφέρεις γνώμη, να συμμετέχεις, και (προς Θεού !!) να συνομιλήσεις με τον έχοντα την «απόλυτη γνώση» λόγω … πτυχίου. Πόσο δε μάλλον, εάν ο συνομιλητής είναι κάποιος που κατέχει θέση (δεσπόζουσα ή μη) στη δημόσια διοίκηση.

Η αξία του ανθρώπου, κορνιζαρισμένη σε ένα δίπλωμα ή πτυχίο στον τοίχο του σπιτιού ή του γραφείου !!

Αν δε διαθέτεις πτυχίο … δεν υπάρχεις !!

Και για να μην παρεξηγηθώ, σέβομαι απόλυτα όσους είναι κάτοχοι πτυχίων. Προτιμώ όμως όσους, εκτός από αυτό, διαθέτουν και Παιδεία.

Γιατί, πόσο κοντά ή μακριά, πόσο ταυτόσημη ή όχι είναι αυτή η αντίληψη από ανάλογες αντιλήψεις περασμένων δεκαετιών που αιματοκύλισαν τον κόσμο ; Είναι διαφορετικό ή όχι το να νομίζει κάποιος ότι διαθέτει την μόνη σωστή άποψη και -κατά συνέπεια- το δικαίωμα να την επιβάλει, από το να πιστεύει ότι αυτός και μόνο αυτός λόγω … γονιδίων, είναι ορισμένος να κυριαρχήσει ;

Τραβηγμένο ; Ίσως … Αν συνεχίσουμε όμως έτσι, δε θα πρέπει – κατά τη γνώμη εμού του … απτυχίωτου- να σας κάνει εντύπωση εάν κάποια στιγμή διαπιστώσετε ότι η «φυλακή» σας, άλλαξε απλά τόπο.

Από τον καναπέ του σπιτιού σας, στο ξύλινο ντιβάνι κάποιου νέου, ιδιότυπου στρατοπέδου συγκέντρωσης, στερουμένων (αυτή τη φορά) το δικαίωμα να ομιλούν, λόγω … διανοητικής κατωτερότητας, η οποία φυσικά θα αποδεικνύεται από την έλλειψη … πτυχίου.