Πώς είπατε;!

 

Θα ήταν γελοίο, αν δεν ήταν τραγικό!

Εδώ και δεκαετίες, γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, ζούμε και συνεχώς εκπαιδευόμαστε με σκοπό την προσωπική επιτυχία.

Στα αθώα μάτια των ανήλικων παιδιών μας, μοιάζει με εξωγήινη οποιαδήποτε παραίνεση (εάν ποτέ υπάρξει) με τις άγνωστες λέξεις «ευγενής» και «άμυλα» συνταιριαγμένες μεταξύ τους.

Στην γεμάτη ύποπτη περιέργεια και αμφισβήτηση ματιά των ενηλίκων εφήβων μας, όταν ψελλίσουμε με θάρρος πως είναι το συλλογικό καλό που πρέπει να τους ενδιαφέρει κι όχι η δική τους προβολή, μας αποστομώνουν μ’ εκείνο το «κι εσύ τι έκανες;».

Κι όταν πια στην ενήλικη ζωή, γκρεμίζεται απ’ τα ύψη του Ολύμπου το υπερφίαλο «εγώ» μας κάθε φορά που αναφερόμαστε στο «εμείς», έρχονται στιγμές που μία κατάσταση που απαιτεί (δεν ζητά) ομοψυχία, αναγκάζει όλους εκείνους που έστησαν, διατηρούν και διαιωνίζουν το δόγμα της «με κάθε κόστος προσωπικής επιτυχίας», να εμφανίζονται πλέον ως «παλιάτσοι στο τσίρκο» της ζωής μας, όταν με περισσή υποκρισία εμφανίζονται προκλητικά ως υποστηρικτές της «εθνικής ομοψυχίας».

Για ποια συλλογική υπομονή λοιπόν;

Για ποια συλλογική ή ατομική ευθύνη;

Για ποια εθνική ομοψυχία και παλλαϊκή προσπάθεια μιλούν αυτοί που δεν πιστεύουν λέξη απ’ όσα ξεστομίζουν;

Πότε, τα τελευταία δεκάδες χρόνια, καλλιεργήθηκαν αυτού του είδους τα συναισθήματα, όχι απλά ως τρόπος ζωής σε έκτακτες καταστάσεις, αλλά ως λόγος ύπαρξης «στο διάβα» της ζωής μας;

Ας μην απορούμε λοιπόν όταν κάθε έκκληση απ’ οποιονδήποτε, θεσμικό ή όχι, φορέα «πέφτει στο κενό».

Είναι ο τρόπος που εκπαιδευθήκαμε, που μάθαμε να ζούμε, ο μόνος τρόπος να πετύχουμε το στόχο της «προσωπικής επιτυχίας».

Κι εφόσον κάτι τέτοιο είναι πλέον τραγικό, δεν παύει απλά να είναι γελοίο.

Είναι ο μόνος τρόπος που ξέρουμε.

Αλλά και πάλι… ίσως όχι όλοι.