ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΚΙ ΕΛΠΙΔΑ

Ήρθε πλέον η ώρα

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (βράδυ Παρασκευής 26 Δεκεμβρίου) ο κ. πρωθυπουργός δεν έχει ακόμη προβεί στο δεύτερό του διάγγελμα, τα σενάρια για την εκλογή ή όχι Προέδρου της Δημοκρατίας φτάνουν πλέον για να γεμίσουν αρκετές σελίδες ενός μικρού μυθιστορήματος, και η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αυτής της «έρημης» χώρας εξακολουθούν να ζουν στα όρια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

Παράλληλα, κορυφαία ξένα μέσα ενημέρωσης, στέλνουν καθημερινά ρεπορτάζ για ότι συμβαίνει στην Ελλάδα, προκαλώντας ίσως σε κάποιους έντονη απορία, αναμεμειγμένη με μία αίσθηση έκπληξης για το … πόσο τελικά η μικρή μας χώρα μπορεί να επηρεάζει τις ευρωπαϊκές ή και τις διεθνείς πολιτικές εξελίξεις.

«Τρόμος στις αγορές» αναφέρει το Business Week, “αστάθεια στην Ελλάδα» το CNBC, για «ελληνικό δράμα» και «πηγή ανησυχίας» κάνει λόγο το Bloomberg, «ανησυχίες ότι η χώρα προσεγγίζει γρήγορα σε πρόωρες εκλογές» και «παρατεταμένη αστάθεια» επικαλείται το Associated Press, ενώ τα σενάρια για νέο … Grexit κάνουν πάλι την εμφάνισή τους σε κάθε ευκαιρία !

Γιατί λοιπόν αυτός ο «ορυμαγδός» ενημέρωσης ; Γιατί αυτό το διεθνές ενδιαφέρον ; Τι άραγε μπορεί να προκληθεί από ένα … «εκλογικό ατύχημα» όπως έχουν αποκαλέσει τη δημοκρατική αυτή διαδικασία, «πηγές» από τις Βρυξέλλες ;

Θα ήταν άραγε παρακινδυνευμένο, συνομωσιολογικό ή ότι άλλο να υποθέσει κανείς ότι, ίσως όπως ακριβώς και στη χώρα μας, κάποια από τα κεντρικά – γνωστά διεθνή ΜΜΕ μεταφέρουν στην κοινή γνώμη των χωρών τους, τις απόψεις των … μετόχων τους ;

Άλλωστε, πώς αλλιώς μπορεί να εδραιωθεί η άποψη ότι οι Έλληνες είναι «τεμπέληδες», «διεφθαρμένοι», «απατεώνες» και -συν τοις άλλοις- δε θέλουν να πληρώσουν και τα δάνεια που έχουν πάρει (που τους έχουμε δώσει σκέφτονται αλλά …) ;!

Ίσως ναι, ίσως πάλι και όχι …

Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι, τα ίδια συμφέροντα, οι ίδιοι μέτοχοι ή όχι, τόσο του εξωτερικού, όσο και της χώρας μας, «κινδυνεύουν» από μία πιθανή αλλαγή νοοτροπίας, μία αλλαγή της οπτικής των πραγμάτων στην Ελλάδα.

Και, κυρίως, κινδυνεύουν από μία εθνική ομοψυχία που είναι πιθανό να προκύψει μετά τη διεξαγωγή των εκλογών.

Κινδυνεύουν να «χάσουν το παιχνίδι» το οποίο γνωρίζουν καλά και ήταν συνηθισμένοι να έχουν «το πάνω χέρι». Αυτό της δοσοληψίας και της αρπαχτής. Των δημοσίων συμβάσεων με αδιαφανείς ή φωτογραφικούς όρους. Του ρουσφετιού και της δωροδοκίας. Των εμβασμάτων αφορολόγητου χρήματος σε τράπεζες του εξωτερικού και της ίδρυσης εταιριών σε φορολογικούς παραδείσους, ή ότι άλλο.

Κι αυτοί είναι μερικοί μόνο από τους πολύ καλούς λόγους, για να γίνουν πρόωρες εκλογές στην Ελλάδα.

Παρά το κλίμα τρομοκρατίας, παρά τις παρανοϊκές κραυγές για τις τράπεζες που θα «κλείσουν τα ATM τους» και μια νέα «Μικρασιατική καταστροφή» (!!) εκπροσώπων της κυβέρνησης.

Ήρθε πλέον η ώρα, να «μιλήσουν» επιτέλους και πάλι οι πολίτες.

Ένα γράμμα «σε πείσμα των καιρών …»

Φίλε μου Γιώργο

Πώς να με καταλάβουν ;

Πώς να το δεχθούν, όταν δεν το έχουν ζήσει ;

Κανείς τους, κανείς απ’ όσους ζουν ακόμη μ’ ένα «αξιοπρεπές» εισόδημα, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβει. 

Κανείς απ’ όσους, βολεμένοι μέσα σ’ ένα σύστημα που τους αγκάλιασε, εξέθρεψε, ανέδειξε, προστατεύει και αμείβει, δεν πρόκειται ποτέ να το δεχθεί.

Ότι «πεθαίνω».

Ότι κάθε μέρα που ξημερώνει, γίνεται κάθε στιγμή και πιο μεγάλη, ατέλειωτη, μίζερη, καταθλιπτική, χωρίς διέξοδο κι ελπίδα.

Σε μια κατά συνθήκη «απεργία πείνας», μια κατ’ ανάγκη οικειοθελή (;!) «κράτηση κατ’ οίκον». 

Δεν είναι τόσο η φτώχεια. Είναι τ’ αποτελέσματά της. Η καθημερινή συνειδητοποίηση ως τα κατάβαθα του νου, της παντελούς έλλειψης κάθε αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Από ανάγκη, όχι από συνήθεια.

Κι απομακρύνομαι σιγά-σιγά απ’ όλους. Από ανάγκη, όχι από συνήθεια.

Ή με … απομακρύνουν. Κατ’ ανάγκη … κι ίσως από συνήθεια.

Πόσο ακόμη μπορούν φίλοι και συγγενείς να με στηρίζουν ; Πόσο ακόμη κι εγώ θα σκύβω το κεφάλι από ντροπή, κάθε φορά που ζω σε βάρος άλλων ;

Υπάρχουν, λένε, οι κοινωνικές δομές. Κοινωνικά παντοπωλεία, ιατρεία, φαρμακεία …

Και μ’ αποκαλούν «παράξενο, τρελό και ιδιότροπο» όταν τους απαντώ «Δε θέλω να κρυφτώ στο σύνολο. «Κρυμμένος» είμαι και στο σπίτι. Θέλω δουλειά, αξιοπρέπεια κι έναν καφέ με φίλους όταν μπορώ να τον πληρώσω».

Αλλά, πώς να με καταλάβουν ;

Κι αλήθεια … γιατί ν’ ασχοληθούν μαζί μου ;

Χαμένος μέσα στη μάζα ενός αριθμού ανέργων, ένας αριθμός κι εγώ, «βρίσκω» τον εαυτό μου στις στατιστικές. Επιχείρημα στο στόμα πολλών από εκείνους που αγνοούν ακόμα και την ύπαρξή μου.

Σκέφτομαι πως, ακόμη κι αν σταθώ στο κέντρο μιας πλατείας, φωνάζοντας για την αλήθεια που ζω, ακόμη κι αν βάλω φωτιά στον εαυτό μου, θα γίνω απλά ένα μονόστηλο στις σελίδες κάποιου εντύπου, ή πέντε λεπτά αναφοράς στις οθόνες της μαζικής μας αποχαύνωσης.

Κι έτσι, συνεχίζω ν’ αγωνίζομαι ειρηνικά, να διαβάζω, να μαθαίνω, να ενημερώνω και να ενημερώνομαι, να θυμώνω και να χαμογελώ.

Να «ζω», σε πείσμα των καιρών, έστω και με τους δικούς τους όρους.

Φτιάχνω καράβια με το νου. Τα φορτώνω με λέξεις και ιδέες και τ’ αφήνω να σαλπάρουν. Σ’ ένα ταξίδι μέχρι τα νοητά λιμάνια των άλλων. Όσων μπορούν ακόμη να σπάνε τις αλυσίδες του μυαλού τους.

Έχοντας πάντα κατά νου πως «η αντιξοότητα δημιουργεί ανθρώπους και η ευημερία τέρατα»*

*Β. Ουγκώ

Δεν πρόκειται να ομονοήσουμε ;

Δεν πρόκειται να ομονοήσουμε ;

Δεν πρόκειται να σκεφτούμε συλλογικά ; 

Με δυο λόγια «μυαλό δε βάζουμε» ;;!!

Πανελλαδική απεργία την περασμένη εβδομάδα και το γνωστό θέαμα των δύο ξεχωριστών συγκεντρώσεων, έκανε  πάλι την εμφάνισή του.

Μήπως είχαμε δύο απεργίες ;! Μήπως τα προβλήματα όσων έδωσαν το παρών στη μία συγκέντρωση ήταν (και είναι) διαφορετικά από των «άλλων» ;! Μήπως οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι έμποροι, οι επαγγελματίες της μιας συγκέντρωσης είχαν διαφορετικά βασικά αιτήματα από τους «άλλους» ;!

Ή μήπως τελικά κάποιοι καρεκλοκένταυροι δεν βρίσκονται μόνο στην κεντρική εξουσία αλλά και σε κάθε σύλλογο, ένωση, ομοσπονδία ή ότι άλλο, και θέλουν να προασπίσουν μόνο τα συμφέροντα του κλάδου ή του κόμματός τους ;!

Πότε επιτέλους θα καταλάβουν κάποιοι ότι «κανείς δεν είναι νησί» ;!

Πότε οι αγωνιστές της μονολιθικής άποψης πως «εμείς ΜΟΝΟ αγωνιζόμαστε για τα δίκαια του εργάτη» θα καταλάβουν ότι η οικογένεια του εργάτη που υπερασπίζονται είναι φτωχή και δεν τον ενδιαφέρει σήμερα, ποιος θα του δώσει μια δουλειά κι ένα πιάτο φαΐ ; Η φτώχεια του θέλει να τελειώσει. Την αξιοπρέπεια και την περηφάνια του θέλει να αποκαταστήσει. Σήμερα, ψάχνει το «πώς» κι όχι το «ποιος».

Πότε οι ξάφνου ορεγόμενοι την εξουσία, που την «αγγίζουν» πλέον ως «ώριμο φρούτο» (κι εγκολπώθηκαν κάποιους που σχεδόν πάντοτε την είχαν), θα καταλάβουν πως σήμερα δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει ποιος πάει μπροστά στην πορεία και ποιος έχει τα πιο πολλά πανό με το σήμα ή τ’ όνομα του κόμματος, μπας και κερδίσουμε καμιά ψήφο παραπάνω ;!

Πότε θα καταλάβουν όλοι αυτοί, εργατοπατέρες και κομματάνθρωποι του χθες, ότι σήμερα αυτό που πρώτο πρέπει να τελειώσει, είναι η διχόνοια και ο άκρατος κομματισμός ;!

Πότε επιτέλους, έστω για μια στιγμή, για μια κοινή προσπάθεια, θα κατεβάσουν τα κομματικά τους λάβαρα αγωνιζόμενοι όλοι, για όλους ;!

Πότε επιτέλους θα καταλάβουν ότι αυτήν ακριβώς την ασυνεννοησία, αυτή τη διχόνοια, αυτό τον κοινωνικό αυτοματισμό επιδιώκουν και έχουν καταφέρει να μας επιβάλουν, εκείνοι ακριβώς που με τους αγώνες τους προσπαθούν να διώξουν από την εξουσία ;!

Πότε επιτέλους θα βγάλουν από πάνω τους, όχι μόνο τις κομματικές τους παρωπίδες, αλλά και το κομματικό καπίστρι ;!

Ας προσπαθήσουμε σήμερα, όπως κάναμε σε κάθε στιγμή που κινδύνευε το συλλογικό κι όχι το ατομικό, να ξαναβρούμε μέσα μας όλα εκείνα τα ήθη και ιδανικά που μας ενώνουν.

Ας δείξουμε σήμερα, πρώτα στους εαυτούς μας κι έπειτα σ΄ όλους τους άλλους, πως μπορούμε να συνεννοηθούμε. Πως μπορούμε ν’ αγωνιστούμε για το πρώτιστο καθήκον που έχουμε όλοι. Την προστασία της αξιοπρέπειάς μας.

Ας αποτινάξουμε σήμερα, το μανδύα που καλύπτει τις κομματικές μας πλάτες και γίνεται πλέον βάρος στους ώμους μας, όταν πρόκειται ν’ αγωνιστούμε για έναν κοινό σκοπό.

Σήμερα, αύριο. Έστω για μια στιγμή. Έστω για μια μέρα.