"Από πού πάνε για την Ελλάδα ;"

Αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία προκύπτουν από τη σύγκριση των αποτελεσμάτων που αφορούν τις πολιτογραφήσεις ή/και τις κτήσεις της ελληνικής ιθαγένειας κατά το πρώτο τρίμηνο του 2014, σε σχέση με το αντίστοιχο χρονικό διάστημα του 2013

Ως πρώτο και γενικό αποτέλεσμα της σύγκρισης μεταξύ των δύο περιόδων, προκύπτει ότι το διάστημα από 1/1/2014 έως και 31/3/2014, πολιτογραφήθηκαν ή/και έλαβαν την ελληνική ιθαγένεια 650 περισσότερα άτομα (3.124 το 2013 και 3.774 το 2014) από το αντίστοιχο χρονικό διάστημα του περασμένου έτους. Μία γενική αύξηση δηλαδή της τάξης του 21% περίπου !

Αναλύοντας λίγο περισσότερο τους αριθμούς, προκύπτει επίσης ότι ενώ το πρώτο τρίμηνο του 2013 το σύνολο των ομογενών που πολιτογραφήθηκαν ή/και έλαβαν την ελληνική ιθαγένεια, κάλυπτε το 91% του συνόλου (και 9% οι αλλογενείς), το 2014 το ποσοστό αυτό πέφτει στο 85% με το υπόλοιπο 15% να ανήκει πλέον στους αλλογενείς, μια αύξηση δηλαδή που … πλησιάζει στον διπλασιασμό του ποσοστού !

Ιδιαίτερα δε όσον αφορά τα άτομα που δήλωσαν ως χώρα γέννησής τους την Αλβανία, προκύπτουν εξίσου ενδιαφέροντα στοιχεία.

Ενώ δηλαδή το ποσοστό όσων ομογενών γεννήθηκαν στην Αλβανία, και έχουν πολιτογραφηθεί ή/και έχουν λάβει την ελληνική ιθαγένεια, αυξήθηκε κατά 17% (από 2.845 στους 3.201), το αντίστοιχο ποσοστό των αλλογενών παρουσιάζει αύξηση της τάξης του … 108% (από 279 στους 573) !

Ειδικότερα, το ποσοστό των ομογενών που γεννήθηκαν στην Αλβανία καλύπτει το 94% του συνόλου των ομογενών το πρώτο τρίμηνο του 2014 (από 91% του 2013), ενώ σταθερά στο 48% παραμένει το αντίστοιχο ποσοστό των αλλογενών. Το σύνολο δε των ομογενών και αλλογενών ατόμων που προέρχονται από την Αλβανία, καλύπτει σταθερά επίσης το 87% του συνόλου των πολιτογραφήσεων ή/και κτήσεων της ελληνικής ιθαγένειας (πάντα για το πρώτο τρίμηνο των δύο ετών)

Γνωρίζοντας ότι η απλή παράθεση στοιχείων δεν οδηγεί (πιθανόν) πουθενά, σε κάποιες δε περιπτώσεις η σωρεία παράθεσής τους περιπλέκει περισσότερο τα πράγματα, θα πρέπει ίσως να τεθούν και κάποια (από τα πολλά) ερωτήματα όπως :

Α) πόσοι άραγε ομογενείς και αλλογενείς έχουν πολιτογραφηθεί ή/και έχουν λάβει την ελληνική ιθαγένεια από το 2001 και μετά ;

Β) τι ποσοστό αυτών προέρχεται από την Αλβανία ;

Γ) μήπως τελικά «αδειάζει» η Βόρειος Ήπειρος από την ελληνική μειονότητα, ή κάτι άλλο συμβαίνει ;

Σημείωση : τα στοιχεία αντλήθηκαν από τον έλεγχο 122 ΦΕΚ (τευχών Β), 55 από το 2013 και 67 από το 2014 

"Τι σπουδάσατε ;"

Η συζήτηση ραδιοφωνική. Ο δημοσιογράφος ρωτά τον συνεντευξιαζόμενο (τιτανοτριςμεγιστοτεράστιο), για θέματα τα οποία φαίνεται ότι γνωρίζει καλά, ή τουλάχιστον έτσι διατείνεται ο αλάνθαστος εαυτός του. Στην εκπομπή «τολμά» να παρέμβει ακροατής που φαίνεται να έχει διαφορετική γνώμη απ’ όσα ακούει. Ο δημοσιογράφος –ως όφειλε ;- ρωτά τον (τιτανοτριςμεγιστοτεράστιο) εάν επιθυμεί να συζητήσει με τον ακροατή και αφού παίρνει την «άδειά» του, ακολουθεί το … αμείλικτο ερώτημα του τιτανοτριςμεγιστοτεράστιου … «τι σπουδάσατε ;» !!!

Το αντικείμενο της συζήτησης ίσως και να μην έχει κανένα απολύτως ρόλο. Αυτό όμως που –για να το θέσω κομψά- μου έκανε τεράστια εντύπωση, ήταν εκείνο το ανεκδιήγητο «τι σπουδάσατε ;» που ξεστόμισε ο ένας (τιτανοτρισμεγιστοτεράστιος) εκ των δύο συνομιλητών.

Κι επειδή οι σπουδές του ακροατή … δεν κρίθηκαν επαρκείς από τον ίδιο (!!!!) συνεχίζει «εεε, δεν θα συνεννοηθούμε» (!!!), και η «συζήτηση» έκλεισε λίγο μετά κάπου εκεί.

Επαναλαμβάνω, ούτε το αντικείμενο της συζήτησης, ούτε τα ονόματα των συνομιλητών, ούτε καν ο τόπος και ο χρόνος στον οποίο διαδραματίζεται το περιστατικό, έχουν ιδιαίτερη σημασία.

Αυτό που με θυμώνει όμως, αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι η έπαρση, ο άκρατος εγωισμός, η απέραντη ανάγκη και διακαής πόθος κάποιων … «σπουδαγμένων» να επιβεβαιώνουν με κάθε ευκαιρία τον εαυτό τους, ακυρώνοντας παράλληλα τον όποιο αντίλογο.

Αυτός ο νεοκαισαρισμός αναμεμιγμένος με στοιχεία γνωστικού ναρκισσισμού είναι στην ουσία ότι επαχθέστερο (ίσως) έχει να επιδείξει η σημερινή ελληνική κοινωνία. Είναι η παραδοχή με άλλα λόγια του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ;» που οδήγησε και συνεχίζει να οδηγεί τη χώρα στον οικονομικό αλλά και κοινωνικό-ανθρωπιστικό-πολιτισμικό Καιάδα της σύγχρονης εποχής.

Εάν το αντικείμενο των όποιων σπουδών σου, δεν ανταποκρίνεται στα standards του συνομιλητή σου, δεν δικαιούσαι να μιλάς, να εκφέρεις γνώμη, να συμμετέχεις, και (προς Θεού !!) να συνομιλήσεις με τον έχοντα την «απόλυτη γνώση» λόγω … πτυχίου. Πόσο δε μάλλον, εάν ο συνομιλητής είναι κάποιος που κατέχει θέση (δεσπόζουσα ή μη) στη δημόσια διοίκηση.

Η αξία του ανθρώπου, κορνιζαρισμένη σε ένα δίπλωμα ή πτυχίο στον τοίχο του σπιτιού ή του γραφείου !!

Αν δε διαθέτεις πτυχίο … δεν υπάρχεις !!

Και για να μην παρεξηγηθώ, σέβομαι απόλυτα όσους είναι κάτοχοι πτυχίων. Προτιμώ όμως όσους, εκτός από αυτό, διαθέτουν και Παιδεία.

Γιατί, πόσο κοντά ή μακριά, πόσο ταυτόσημη ή όχι είναι αυτή η αντίληψη από ανάλογες αντιλήψεις περασμένων δεκαετιών που αιματοκύλισαν τον κόσμο ; Είναι διαφορετικό ή όχι το να νομίζει κάποιος ότι διαθέτει την μόνη σωστή άποψη και -κατά συνέπεια- το δικαίωμα να την επιβάλει, από το να πιστεύει ότι αυτός και μόνο αυτός λόγω … γονιδίων, είναι ορισμένος να κυριαρχήσει ;

Τραβηγμένο ; Ίσως … Αν συνεχίσουμε όμως έτσι, δε θα πρέπει – κατά τη γνώμη εμού του … απτυχίωτου- να σας κάνει εντύπωση εάν κάποια στιγμή διαπιστώσετε ότι η «φυλακή» σας, άλλαξε απλά τόπο.

Από τον καναπέ του σπιτιού σας, στο ξύλινο ντιβάνι κάποιου νέου, ιδιότυπου στρατοπέδου συγκέντρωσης, στερουμένων (αυτή τη φορά) το δικαίωμα να ομιλούν, λόγω … διανοητικής κατωτερότητας, η οποία φυσικά θα αποδεικνύεται από την έλλειψη … πτυχίου.

Ποιο μέλλον, ποιας χώρας ... ;

Άλλη μία συνηθισμένη μέρα.

Ξύπνημα από νωρίς και το ραδιόφωνο με μπαταρίες δίπλα στον καφέ και το σακουλάκι του καπνού, με όλα τα απαραίτητα σύνεργα. Τα νέα της ημέρας, ανάμικτα με ανεπαίσθητες στιγμές ελάχιστης απόλαυσης (ή μήπως λήθης), που ψάχνουν να βρουν το νόημά τους σε μικρές γουλιές και μικρά σύννεφα.

Ο δημοσιογράφος, ο πρόεδρος τάδε, ο βουλευτής δείνα και ο αγανακτισμένος ακροατής που όλοι τους εξακολουθούν να πιστεύουν πως κάποτε, στο απώτερο και -σε κάθε περίπτωση- απροσδιόριστο μέλλον, με τη δύναμη ίσως ενός «από μηχανής Θεού», όλα θα φτιάξουν. Κι αν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, ευφυώς είχαν «ανακαλύψει» τη Θεία παρέμβαση που όλα τα διορθώνει στο αρχαίο μας Θέατρο, παρεμβαίνοντας την τελευταία συνήθως στιγμή, στο σημερινό «θέατρο του παραλόγου» της παγκοσμιοποιημένης και τραπεζοκρατούμενης κοινωνίας μας, όσοι ευελπιστούν στον «καλό Θεό» της Ελλάδος για να λύσει τα προβλήματα της χώρας, ίσως θα πρέπει να αναλογισθούν ότι … σε λίγο καιρό δεν υπάρχει πλέον ελληνικό κράτος για να σωθεί !

Το μόνο που θα έχει απομείνει από έναν άλλοτε υπερήφανο λαό, θα είναι μία καρικατούρα του εαυτού του. Μια γελοιογραφία που θα βρίσκει τα ίχνη της στα πρόσωπα όσων τις τελευταίες τουλάχιστον δεκαετίες κυβέρνησαν τον άγιο αυτό τόπο.

Κι αν τα πιο πάνω διαβάζονται με κόπο ή «ακούγονται» σκληρά, πώς αλλιώς μπορεί κάποιος να περιγράψει έναν λαό που, σοκαρισμένος και παραιτημένος πλέον από κάθε ελπίδα, ψάχνει να βρει την τύχη του στο «στοίχημα» και τ’ αλλεπάλληλα «τζακ ποτ», παλεύοντας με την κατάθλιψη που τον περιβάλλει. Περιστοιχιζόμενος από ανθρώπους που χάσκουν κάθε ημέρα εμπρός από μία οθόνη υπολογιστή στις ιστοσελίδες της (και καλά) κοινωνικής δικτύωσης ή των πρωινάδικων, των τούρκικων σήριαλ και των δελτίων ειδήσεων. Και τελικά, ως μόνη πράξη αντίδρασης και «ξεφουσκώματος» της αγανάκτησής του, βρίσκει τη ψεύτικη λύτρωσή του στην αδιάκοπη συζήτηση «επί των πολιτικών εξελίξεων», που με περισσή μαεστρία και πάντοτε επιλεκτικά του σερβίρουν κάθε λίγο τα διαπλεκόμενα μεγαλοκάναλα των Αθηνών. Αρκεί, να παραμένει στο (κατ’ επίφαση) σπίτι του.

Ποια τύχη, ποιο μέλλον, ποιας χώρας μπορεί να βασιστεί σε αυτά τα δεδομένα ;

Χωρίς καν να γίνεται λόγος για το μέγιστο δημογραφικό πρόβλημα που, σε συνδυασμό με τη μαζική εισροή παράνομων μεταναστών, στο όχι πολύ μακρινό μέλλον (με μαθηματική ακρίβεια), θα αποτελέσουν τους δύο εκείνους παράγοντες που θα δώσουν το δικαίωμα σε μελλοντικούς συγγραφείς να κάνουν λόγο για έναν «κάποτε υπερήφανο λαό που ζούσε στη χερσόνησο του Αίμου»

Ας μην περιμένουμε λοιπόν τον «από μηχανής Θεό». Άλλωστε, οι ίδιοι αρχαίοι δραματουργοί που τον εφηύραν, φρόντισαν να παρεμβάλουν στα αξεπέραστα μέχρι σήμερα έργα τους και το εξόχως διδακτικό «συν Αθηνά και χείρα κίνει».