Ημέρα 9η
Άλλαξε και ο καιρός. Μάρτης τρελός!
Τις προηγούμενες ημέρες,
ένιωσα πάλι προνομιούχος. Έχω την τύχη
να μένω σε μονοκατοικία με κήπο στο χωριό. Κάθε χρόνο, αυτή την εποχή, οι
απαραίτητες εργασίες προετοιμασίας του κήπου, ξεχορτάριασμα, σκάψιμο κλπ, ώστε
να είναι έτοιμος για να «υποδεχθεί» το φύτεμα των καλοκαιρινών ζαρζαβατικών,
γινόταν -λόγω δουλειάς- αποκλειστικά τα Σαββατοκύριακα.
Ο υποχρεωτικός
αυτοπεριορισμός, λόγω κορωνοϊού, όμως, και η καλοκαιρία που επικρατούσε μέχρι
προχθές, έδωσε άπλετο χρόνο σε αυτές τις εργασίες. Σίγουρα φέτος θα φυτέψω
νωρίτερα. Αρκεί βέβαια να μπορέσω, να «πεταχτώ» μέχρι το γεωπονικό κατάστημα
για ν’ αγοράσω τα φυτά. Ελπίζω να με καλύπτει η δήλωση στην «Βεβαίωση
Μετακίνησης» πως… πηγαίνω στο Super Market!
Αλλά… θα είναι ανοιχτό;! Μάλλον όχι. Κατά τον Μάϊο με βλέπω να φυτεύω. Καλόν
Αύγουστο οι ντομάτες και οι πιπεριές μου δηλαδή.
Τέλος πάντων. Τι να κάνουμε.
Καλή είναι κι η βροχή. Κι ας πέφτει πάνω στ’ άσπαρτα. Ποτίζει τα οπωροφόρα. Την
βερικοκιά, την βυσσινιά, την κερασιά, την κοντούλα αχλαδιά, τις δυο αμυγδαλιές
και τις ροδακινιές μας. Ολάνθιστα όλα. Λευκά και ροζ άνθη που προσελκύουν με
τις μυρωδιές τους τις μέλισσες που τα γονιμοποιούν. Αρκεί να μην το γυρίσει σε
χαλάζι, όπως πέρσι, και δεν προλάβουν να «δέσουν» οι καρποί.
Έχει και τα καλά
του τελικά αυτός ο εγκλεισμός. Βοηθά να δει κανείς με άλλο μάτι το μεγαλείο της
φύσης. Αυτό που συνέβαινε και συμβαίνει κάθε μέρα δίπλα μας. Κι εμείς το
προσπερνάμε. Όπως τις ζωές μας.
Σταμάτησα να μετρώ τις ημέρες, κι αποφάσισα να δω με
αισιοδοξία την «επόμενη μέρα».
Έτσι, φαντάζομαι πως δε θα αργήσει ο καιρός όπου
η συλλογική προσπάθεια των επιστημόνων υγείας ανά τον κόσμο, θα έχει αίσιο αποτέλεσμα
με μία «απάντηση» στην καταπολέμηση του Covid-19.
Ίσως όχι θεραπεία. Μία απάντηση όμως που θα μας φέρει
σε μία κατάσταση «συμβιβασμού», όπως με όλες τις άλλες αρρώστιες που
εξακολουθούν να πλήττουν τον πλανήτη μας. Μία απάντηση που θα μας επιτρέψει να
θυμόμαστε αυτές τις δύσκολες ώρες, σαν μια περιπέτεια που ανέδειξε τα καλά που
ο καθένας μας έκρυβε μέσα του, αλλά και τ’ άλλα, τ’ άσχημα, που αν τα
συνειδητοποιήσουμε ως τέτοια, θα μας δοθεί η ευκαιρία να τα διορθώσουμε.
Αποφάσισα επίσης ν’ ακούω περισσότερο τους ανθρώπους, να
αισθάνομαι περισσότερο τις ανάγκες τους, ν’ ακουμπάω πιο συχνά τις «πληγές»
τους και να γεύομαι μαζί τους την πίκρα αλλά και την γλυκύτητα των στιγμών
τους.
Με δυο λόγια. Αποφάσισα πως αυτός ο αναγκαστικός
περιορισμός, μου έδωσε την ευκαιρία να δω καλύτερα απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα της
ψυχής και του νου. Ν’ αντικρίσω, για πρώτη ίσως φορά, τον ορίζοντα των γνώσεών
μου. Κι αυτό μ’ έκανε να θέλω να σαλπάρω γι’ ακόμη μακρινότερα ταξίδια. Πέρ’
από τους φράχτες των οριζόντων, που απλά ήταν εκεί, όχι ως όρια, αλλά ως μία
υπόσχεση, μια πρόκληση που έπρεπε να δεχθώ.
Κι έτσι, το ταξίδι της ζωής μας θα συνεχιστεί. Ίσως με
κάποιες αλλαγές.
Αλλά πότε η ζωή δεν μας επεφύλασσε εκπλήξεις; Δυσάρεστες ή
ευχάριστες, είναι αυτές που -εντέλει- μας κάνουν δυνατότερους, πιο σοφούς και
-ελπίζω- πιο ανθρώπινους.
Όπως κι αν έχει, κλισέ αλλά, η ζωή θα συνεχιστεί.
Στα εύκολα και στα δύσκολα, εμείς είμαστε αυτοί που θα
κάνουν την διαφορά. Ακόμη και την «επόμενη μέρα» του κορωνοϊού.
