Αν έτσι «δουλέψουμε» σήμερα …

«Παραξενεύει» ίσως αρκετούς η ενεργή ενασχόληση με την κεντρική και τοπική πολιτική σκηνή, προσώπων και φορέων που, ανεξάρτητα από την εκλογική τους απήχηση, έχουν την υποχρέωση να καταθέτουν τις γνώμες και τις απόψεις τους, ώστε οι πολίτες να μπορούν να σχηματίσουν μια πιο ολοκληρωμένη «εικόνα» για ζητήματα που άμεσα ή έμμεσα τους ενδιαφέρουν.

Συνηθισμένοι ίσως να «παίζουν μόνοι τους» στην πολιτική «κονίστρα», άγοντας και φέροντας τους πολίτες κατά τις προσωπικές τους διαθέσεις (ή συμφέροντα, ή εντολές), τους δυσκολεύει (μάλλον) όταν θα πρέπει πλέον να αντιπαρατεθούν με επιχειρήματα, απέναντι στους πολιτικούς τους «αντιπάλους».

Γι’ αυτό και καταφεύγουν αρκετές φορές, κι ευτυχώς όχι πάντα, στην απαξίωση των θέσεων, τον εύκολο χαρακτηρισμό τους, ή και την ύβρι.

Είναι διαπιστωμένο ότι η δημιουργία εντυπώσεων, μέσω έντονων γραπτών ή προφορικών αντιπαραθέσεων, μπορεί να αποτελέσει ένα καλό έναυσμα για συζήτηση, αλλά σε επίπεδο καφενείου.

Εν τούτοις, είναι επίσης διαπιστωμένο, ότι η πραγματική παραγωγή πολιτικών και η κατάθεση ιδεών και προτάσεων που επηρεάζουν άμεσα ή πρόκειται να επηρεάσουν το μέλλον των πολιτών, όταν μάλιστα αυτό γίνεται μέσα από τον ειλικρινή διάλογο και τη σύνθεση των απόψεων, οδηγεί στην ευημερία όλων, ανεξάρτητα από την όποια πολιτική ή ιδεολογική τους αναφορά.

Εάν λοιπόν, συνεχιστεί η «πρακτική» της αντιπαράθεσης για την δημιουργία εντυπώσεων και την άγρα προσωπικών ή/και κομματικών ψήφων, οι μόνοι που θα βγουν χαμένοι από αυτήν την «διαδικασία», είναι οι ίδιοι οι πολίτες.

Οι πολίτες οι οποίοι σκεπτόμενοι ορθολογιστικά και όχι με το θυμικό τους ή την όποια ιδεολογική τους προέλευση, θα πρέπει να κατανοήσουν ότι κρατούν στα χέρια και το νου τους την δική τους μοίρα, το δικό τους αύριο.

Κι αυτό, δεν μπορεί να γίνει χωρίς την ενεργή πρωτοβουλία εκείνων που έχουν επωμισθεί το έργο της εκπροσώπησης φορέων πολιτικής. Εκείνων που, μηδενός εξαιρουμένου, θα πρέπει και οι ίδιοι να μάθουν (επιτέλους) ν’ ακούν πριν εκφράσουν την άποψή τους. Εκείνων που, σε τελική ανάλυση, θα κληθούν (κάποιοι από αυτούς) να εφαρμόσουν αυτά που από κοινού (ευχής έργο) συμφωνήθηκαν.

Κι αν κάποτε η εθνική ομοψυχία φάνταζε ως «άπιαστο όνειρο», είναι σήμερα που εμείς θα πρέπει να προσπαθήσουμε να την κάνουμε πραγματικότητα.

Κι αν όχι καθ’ ολοκληρία, να προσθέσουμε τουλάχιστον την δική μας συνεισφορά, το «δικό μας λιθαράκι».

Όχι με ανούσιες και χωρίς πραγματικό αντικειμενικό σκοπό αντιπαραθέσεις. Όχι με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και ύβρεις.

Αλλά με πραγματική και «από καρδιάς» κατάθεση απόψεων. Με ειλικρινή διατύπωση γνώμης η οποία να στηρίζεται σε επιχειρήματα. Με ειλικρινή διάθεση ν’ ακούσουμε και να καταλάβουμε «τον άλλο», πριν τον «στείλουμε στο πυρ το εξώτερο» απορρίπτοντας τις θέσεις του.

Κι αν έτσι «δουλέψουμε» σήμερα, θα είναι «γλυκείς οι καρποί» του αύριο.