Για τη Χαρά ...

Σάββατο απόγευμα΄ η αίθουσα μισογεμάτη κι ο μέσος όρος ηλικίας των παρευρισκομένων να βρίσκεται κοντά στο 45  με 50.

Η … εκτός εποχής ζέστη, κάνει την παρακολούθηση της ομιλίας, σχετικά δύσκολη. Ο απλός λόγος της ομιλήτριας όμως και η ζέση με την οποία παρουσιάζει το θέμα της, κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων.

Ο χώρος είναι η αίθουσα εκδηλώσεων της Χριστιανικής Ένωσης Καβάλας, ομιλήτρια η δασκάλα Χαρά Νικοπούλου και το θέμα της «Η Θράκη χθες και σήμερα».

Το κείμενο αυτό δε θα είχε κανένα λόγο ύπαρξης, εάν δεν διάβαζα την προηγούμενη ακριβώς ημέρα, ένα καλογραμμένο όσο και δεικτικό άρθρο σε τοπική εφημερίδα, το οποίο –κατά λέξη – αναφερόταν στην ξεχωριστή αυτή μορφή που (κατά την ταπεινή μου γνώμη) τιμά το λειτούργημα του Δασκάλου στη χώρα, με χαρακτηρισμούς όπως  «σαλταρισμένη» και «απόλυτο σύμβολο του εθνικιστικού τόξου».

Με τον, εμφανή πλέον,  «κίνδυνο» να θεωρηθώ μέλος του "εθνικιστικού" αυτού τόξου, από την μερίδα εκείνη των αναγνωστών που  συμφωνούν με τις απόψεις του αρθρογράφου πως η κα Νικοπούλου αποτελεί –εν ολίγοις – τη μάνα που … περιθάλπει το «αυγό του φιδιού» στην Ελλάδα, ή (τουλάχιστον) αποτελώ πάραυτα μέρος των «αμόρφωτων, φανατικών, άσχετων, παρακμιακών και ημιμαθών» που αποτελούν το «κοινό της», αναλαμβάνω το … ρίσκο.

Αγαπητέ μου, κάνεις λάθος.

Και κάνεις λάθος γιατί δεν ήσουν παρών.

Κάνεις λάθος γιατί προτιμάς να βάζεις ακόμη ταμπέλες στους ανθρώπους, «εμείς» και «οι άλλοι».

Κάνεις λάθος γιατί οι δικές σου καλές προθέσεις, δεν αποτελούν εγγύηση για την ανταπόδοσή τους, από αυτούς προς τους οποίους απευθύνονται.

Κάνεις λάθος γιατί ο (όποιος) κίνδυνος υπάρχει, και οι εκφραστές του δε λαμβάνουν πλέον κανένα μέτρο, ούτε καν συγκάλυψης.

Κάνεις λάθος γιατί ο «όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος» που, πιθανόν, να έχεις ταχθεί να υπηρετείς, δεν υπάρχει –δυστυχώς – παρά μόνο στα ποιήματα του Δ.Σολωμού προς μια κάποια Φραγκίσκα Φραίζερ.

Εάν είχες δίκιο, αγαπητέ μου συμπολίτη, δε θα χρειαζόμασταν καμιά Νικοπούλου.

Δε θα υπήρχε καμία σημαία «ανεξάρτητου κράτους» στη «Δυτική Θράκη», στους Νομούς Ξάνθης, Ροδόπης και Έβρου δηλαδή, στα γραφεία ή στα χέρια κανενός Έλληνα πολίτη, πόσο μάλλον βουλευτή  του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Δε θα υπήρχε καμία εξοντωτική πίεση στους Πομάκους και τους Ρομά της Θράκης να αποδεχθούν ότι ανήκουν σε άλλη … εθνότητα, όπως πρόσφατα αναφέρεται και στην έκθεση του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ (για τους δικούς τους έστω λόγους).

Εάν είχες δίκιο, δε θα χρειαζόταν καν να υπήρχα εγώ και οι, ελεύθερες χαρακτηρισμού, απόψεις μου.

Θα ήμουν, ίσως, ο ευτυχέστερος των ανθρώπων εάν ο κόσμος, όπως ελπίζω ότι τον φαντάζεσαι, ήταν πραγματικός.

Χωρίς ατομικά συμφέροντα κι ανταγωνισμούς, χωρίς κακία για το συνάνθρωπο, με μία παγκόσμια ειρήνη που θα διαρκεί για πάντα.

Έχεις όμορφα όνειρα φίλε μου και μακάρι κάποια στιγμή να γίνουν ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ αποδεκτά απ’ ΌΛΟ τον κόσμο.

Μέχρι τότε, η ουράνια Πολιτεία του Πλάτωνα, θ’ αποτελεί μια ουτοπία.

Κι οι Χαρές, αν και σπάνιες, θ’ αποτελούν φωτεινά σημεία ενημέρωσης, στον κατασκότεινο ουράνιο θόλο των καιρών μας.